Stanisław Brych

Stanisław Brych (ur. 30 lipca 1887 w Dusznikach, zm. 7 czerwca 1933 w Iwoniczu) – major piechoty Wojska Polskiego.

Stanisław Brych

kpt. Stanisław Brych (przed 1926)
major piechoty
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1887 Duszniki
Data i miejsce śmierci	7 czerwca 1933 Iwonicz
Przebieg służby
Lata służby	1904–1933
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	7 Pułk Strzelców Wielkopolskich, 55 Pułk Piechoty, 2 Pułk Strzelców Podhalańskich PKU Sanok
Stanowiska	dowódca batalionu komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 30 lipca 1887 w Dusznikach (powiat Szamotuły) jako syn Franciszka i Jadwigi z domu Turkota^[1].

Służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego od 4 października 1904 do końca I wojny światowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego 12 listopada 1918 jako oficer. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. Od lutego 1919 dowódca oddziału rekrutów w Rakoniewicach w ramach Grupy Zachodniej, od marca 1919 służył w Komendzie Etapy w Grodzisku Wielkopolskim. Od 7 kwietnia do 4 października 1919 pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 7 pułku strzelców wielkopolskich. Awansowany do stopnia podporucznika 15 listopada 1919. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[2][3]. Od 1923 był przydzielony do 55 pułku piechoty^[4] jako oficer nadetatowy^[5]. W 1924 służył w batalionie szkolnym nr 7^[6]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928^[7]. Przydzielony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku pełnił w nim w 1928 funkcję dowódcy II batalionu zapasowego^[8]. Z dniem 1 czerwca 1931 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok^[9][10][11], które sprawował do końca życia^[1].

Zmarł 7 czerwca 1933 w Iwoniczu wskutek ogólnego zakażenia^[1][12]. Został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu 10 czerwca 1933^[1] (kwatera V, miejsce 251)^[13].

Jego żoną od 2 października 1922 była, pochodząca ze wsi Adolfowo, Stefania z domu Opaska^[1] (wzgl. Franciszka). Ich dziećmi byli: Urszula (ur. i zm. 1922) i Henryk (1922–1998).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[14]