Stanisław Kijak (oficer)

Stanisław Teofil Kijak^[1] (ur. 23 września 1898 w Dąbrowie, zm. 28 listopada 1945) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, podpułkownik.

Ten artykuł dotyczy oficera. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Stanisław Teofil Kijak

Kostek

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	23 września 1898 Dąbrowa
Data śmierci	28 listopada 1945
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	85 pułk piechoty 24 Dywizja Piechoty Szkoła Podchorążych Piechoty 38 pułk piechoty Oddział II SG
Stanowiska	oficer sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Stanisław Kijak urodził się 23 września 1898 roku w Dąbrowie, w powiecie bocheńskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1921 roku był podporucznikiem w Wileńskim Pułku Strzelców, przemianowanym na 85 pułk piechoty^[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2393. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 85 pułk piechoty w Nowej Wilejce^[3][4][5]. Z dniem 2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1926–1928^[6]. 19 marca 1928 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 229. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko oficera sztabu. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej^[8][9][10]. 22 grudnia 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do 38 pułku piechoty w Przemyślu, w celu odbycia stażu liniowego na stanowisku dowódcy kompanii^[11][12].

W latach 30. został awansowany do stopnia majora piechoty. Był oficerem Oddziału II Sztabu Głównego, gdzie pełnił funkcję szefa zaopatrzenia^[13] i pracował w Referacie Sytuacyjny Samodzielnego Referatu „Niemcy” Oddziału II SG, skąd został przeniesiony do Wydziału III Planowania. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 84. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14].

Po wybuchu II wojny światowej na okres kampanii wrześniowej w stopniu majora był oficerem II Rzutu II Oddziału II Zastępcy Szefa Sztabu Naczelnego Wodza^[15]. Po przedostaniu się na Zachód został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W stopniu podpułkownika był oficerem 2 Korpusu Polskiego; w tym czasie był zwierzchnikiem rtm. Witolda Pileckiego planującym z nim działalność sieci wywiadowczej w powstałej wówczas Polsce Ludowej^[16]. Zmarł 28 listopada 1945 roku^[17]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii^[17].

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Medal Niepodległości (16 marca 1937)^[18],
• Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[19],
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.