Stefan Bagiński (1892–1969)

Stefan Bagiński (ur. 30 sierpnia 1892 w Warszawie^[1], zm. 26 października 1969 w Łodzi) – polski lekarz, histolog i embriolog.

Ten artykuł dotyczy lekarza. Zobacz też: Stefan Bagiński – filmowiec i fotoreporter.

Stefan Bagiński

Stefan Bagiński na fotografii Ignacego Płażewskiego
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1892 Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 października 1969 Łódź
Profesor nauk medycznych
Alma Mater	Uniwersytet w Kijowie
Doktorat	1924
Habilitacja	1929
Profesura	1949
Polska Akademia Umiejętności
Status	członek krajowy
Uczelnia	Uniwersytet Wileński Akademia Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie Uniwersytet Łódzki Akademia Medyczna w Łodzi
Odznaczenia

Życiorys

W roku 1900 mając 8 lat wyjechał z rodzicami do Baku. Ukończył tam szkołę średnią^[1]. Następnie kształcił się na lekarza, by w roku 1916 uzyskać dyplom z odznaczeniem (cum maxima laude) na Uniwersytecie Kijowskim. Po trzech latach pracy powrócił do Warszawy, by w roku 1920 dostać powołanie do wojska, gdzie jako lekarz służył w Wilnie. Będąc w Wilnie został asystentem Jerzego Alexandrowicza w Zakładzie Histologii na Uniwersytecie Stefana Batorego. Stopień naukowy doktora medycyny uzyskał w roku 1924 za pracę Badania doświadczalne nad ciałami tłuszczowatymi w nadnerczach zwierząt ssących.

W roku 1926 został wydelegowany jako stypendysta rządu francuskiego do Lyonu, gdzie zapoznał się z metodami histochemicznymi, następnie w 1927 kształcił się dalej pod kierunkiem prof. Eugène’a Gleya w Stacji Morskiej w Banyuls-sur-Mer. Za pracę O komórkach barwikowych w szyszynce zwierząt ssących i ludzi: ich morfologja, histochemja i znaczenie uzyskał w roku 1929 naukowy stopień docenta na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.

Lata 1937–1939 to okres, kiedy to po odejściu Jerzego Alexandrowicza objął kierownictwo nad katedrą histologii w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie.

W okresie II wojny światowej, w latach 1940–1941 oraz w roku 1945 pracował w Instytucie Przeciwgruźliczym w Wilnie na stanowisku kierownika tegoż Instytutu.

Po wojnie w roku 1945 objął funkcję kierowniczą w katedrze Histologii i Embriologii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego. Tam też w roku 1946 uzyskał stopień profesora nadzwyczajnego, a w roku 1949 tytuł prof. zwyczajnego. W latach 1950–1962 kierował katedrą Histologii i Embriologii w Akademii Medycznej w Łodzi. Pod jego kierunkiem stopnie doktora medycyny uzyskało 7 osób, a 2 – tytuł docenta histologii i embriologii.

Członek PAU, od roku 1949. Członek honorowy L'Association des Anatomistes. Członek (i wiceprzewodniczący) Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Był przewodniczącym łódzkiego oddziału Towarzystwa Świadomego Macierzyństwa^[2]. Działał w Stronnictwie Demokratycznym jako przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu w Łodzi.

Żonaty, miał córkę. Został pochowany na cmentarzu wojskowym w Łodzi.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1950)^[3]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[4]
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”
• Honorowa Odznaka Miasta Łodzi
• Złota odznaka „Zasłużony popularyzator wiedzy" TWP

Prace naukowe

• Influence de la resection du nerf vague sur la lipoidogenèse des capsules surrenales (1926)
• Sur la detection histochimique de l'adrenaline (1928)
• O histochemicznym wykrywaniu niektórych kationów (1930)
• Podstawy histologii (1948/1956)
• Kambium tkankowe a powstawanie nowotworów (1954)
• Kambium tkankowe. Histogeneza i morfologia (1957)
• Biologia kambium tkankowego (1958)
• Morfologia neurogleju mózgowia ośmiornicy rodzaju Eledone (1962)
• Krajowe rośliny trujące (1963) (wspólnie z Jakubem Mowszowiczem).
• Histofizjologia neurogleju (1964)
• Zarys embriologii człowieka(1965/1969)
• Technika mikroskopowa (1965/1969)
• Krajowe rośliny lecznicze (1966)
• Précis de la Théorie du „Cambium du Tissu Animal" (1966)
• Histofizjologiczne badania gruczołu zwoju gwiaździstego głowonogów rodziny Eledone (1968)