Stefan Kozakiewicz

Stefan Kozakiewicz, ps. „Marcin”^[1] (ur. 12 września 1914 w Warszawie, zm. 2 maja 1974 tamże^[2]) – polski historyk sztuki, muzealnik, wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, powstaniec warszawski.

Stefan Kozakiewicz

Marcin

Data i miejsce urodzenia	12 września 1914 Warszawa
Data i miejsce śmierci	2 maja 1974 Warszawa
Zawód, zajęcie	aktor, reżyser, publicysta
Rodzice	Jan, Taida

Życiorys

W okresie II wojny światowej zasłynął z akcji ratowania dzieł sztuki w Warszawie. W tym samym okresie współpracował ze Związkiem Syndykalistów Polskich, a podczas powstania warszawskiego należał do redakcji gazety „Iskra”, w której redaktorem naczelnym był Jerzy Szyndler. Wśród innych członków zespołu redakcyjnego znalazły się takie osoby jak Stanisław Korab-Kamiński, Jerzy Złotowski, Eugeniusz Poślada czy Janina Rosnowska. Stefan Kozakiewicz razem ze Stanisławem Korab-Kamińskim prowadzili codziennie nasłuchy radiowe, których treść następnie streszczano na łamach gazety^[3].

Po wojnie w latach 1947–1964 pracował jako wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1956 pełnił funkcję kuratora Galerii Sztuki Polskiej w Muzeum Narodowym w Warszawie^[4]. W 1950 pełnił funkcję wiceprezesa Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Prezesem SHS był wówczas Bohdan Marconi^[5].

Specjalizował się w sztuce renesansu, malarstwa XVIII w. oraz XIX w.^[4]

Wybrane publikacje

• Canaletto (1955)^[6]
• Warszawska „cyganeria” malarska. Grupa Marcina Olszyńskiego (razem z Andrzejem Ryszkiewiczem; 1955)^[7]
• Pokłosie weneckiej wystawy Bellotta i Gierymskiego (1957)^[8]
• Ignacy Gierdziejewski (1958)^[9]
• Malarstwo polskie od XVI do początku XX wieku: katalog (redakcja; 1962)^[10]
• Bernardo Bellotto (razem z Mary Whittall; 1972)^[11]
• Polski renesans (1976)^[12]
• Słownik terminologiczny sztuk pięknych (1976)^[13]