Steve Carlton

Steven Norman Carlton (ur. 22 grudnia 1944) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 24 sezony w Major League Baseball. Dziesięciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, czterokrotny zdobywca Cy Young Award, członek Baseball Hall of Fame.

Steve Carlton

miotacz
Pełne imię i nazwisko	Steven Norman Carlton
Pseudonim	Lefty
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1944 Miami
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	12 kwietnia 1965
Ostatni występ	23 kwietnia 1988
Statystyki
Win–loss record	329–244
ERA	3,22
Strikeouty	4136
Kariera klubowa
Lata Kluby 1965–1971 St. Louis Cardinals 1972–1986 Philadelphia Phillies 1986 San Francisco Giants 1986 Chicago White Sox 1987 Cleveland Indians 1987–1988 Minnesota Twins
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1994
Głosów	95,8% (1. głosowanie)
Metoda elekcji	BBWAA
Strona internetowa

St. Louis Cardinals

W październiku 1963 podpisał kontrakt jako wolny agent z St. Louis Cardinals i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Tulsa Oilers, reprezentującym poziom Double-A^[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 12 kwietnia 1965 w meczu przeciwko Chicago Cubs jako reliever^[1]. W 1967 wystąpił w jednym meczu World Series, w których Cardinals pokonali Boston Red Sox 4–3^[3]. W 1967, 1968 i 1971 reprezentował klub w Meczu Gwiazd^[1].

Philadelphia Phillies

W lutym 1972 przeszedł do Philadelphia Phillies za Ricka Wise’a^[1]. W pierwszym sezonie występów w Phillies był najlepszy w lidze pod względem zwycięstw (27), zaliczył najwięcej strikeoutów (310) i uzyskał najlepszy wskaźnik ERA (1,91). Wystąpił po raz czwarty w karierze w Meczu Gwiazd, otrzymał Cy Young Award dla najlepszego miotacza w National League, a w głosowaniu do nagrody MVP zajął 5. miejsce^[1]. Zanotował serię 18 meczów z rzędu bez porażki (w trzech spotkaniach uzyskał no-decision), a od 23 lipca 1972 do 13 sierpnia 1972 rozegrał sześć pełnych meczów, zaliczając cztery shutouty i oddając jednego runa^[4]. W latach 1974–1979 trzykrotnie uczestniczył w All-Star Game i po raz drugi w karierze otrzymał Cy Young Award^[1].

W 1980 zanotował dwa zwycięstwa w World Series, w tym decydującym o tytule meczu numer 6, a Phillies zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski^[5]. W latach 1980–1982 trzykrotnie uczestniczył w All-Star Game, dwukrotnie otrzymał Cy Young Award i raz Złotą Rękawicę^[1]. 7 czerwca 1983 w meczu z St. Louis Cardinals zaliczając 3526. strikeout, został samodzielnym liderem w klasyfikacji wszech czasów, wyprzedzając Nolana Ryana, który 7 kwietnia 1983 jako pierwszy pobił rekord należący do Waltera Johnsona z 1927 roku^[6].

Późniejszy okres

W lipcu 1986 jako wolny agent podpisał kontrakt z San Francisco Giants^[1]. 6 września 1986 w meczu przeciwko Cincinnati Reds zaliczył 4000. strikeout w karierze^[7]. W Giants rozegrał sześć spotkań, po czym ogłosił zakończenie kariery, jednak 12 sierpnia 1986 podpisał kontrakt z Chicago White Sox^[8], w którym występował do końca sezonu^[1].

W kwietniu 1987 został zawodnikiem Cleveland Indians, zaś w lipcu 1987 Minnesota Twins^[1]. Karierę zawodniczą oficjalnie zakończył w kwietniu 1988, zajmując wówczas drugie miejsce za Nolanem Ryanem w klasyfikacji wszech czasów pod względem liczby strikeoutów^[9][10]. W 1989 numer 32, z którym występował przez 15 sezonów w Philadelphia Phillies, został zastrzeżony^[11]. W 1994 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[12].

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda/wyróżnienie	Lata	Źródło
10× All-Star	1968, 1969, 1971, 1972, 1974, 1977, 1979, 1980, 1981, 1982	[1]
Gold Glove Award	1981	[1]
2× zwycięzca w World Series	1967, 1980	[3][5]
4× NL Cy Young Award	1972, 1977, 1980, 1982	[1]
Triple Crown	1972	[13]
Baseball Hall of Fame	od 1994	[12]
# 32 zastrzeżony przez Phillies	1989	[11]