Strzępiak żółtoblaszkowy

Strzępiak żółtoblaszkowy (Inocybe relicina (Fr.) Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)^[1].

Strzępiak żółtoblaszkowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	strzępiakowate
Rodzaj	strzępiak
Gatunek	strzępiak żółtoblaszkowy
Nazwa systematyczna
Inocybe relicina (Fr.) Quél. Fl. mycol. France (Paris): 104 (1888)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus relicinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Lucien Quélet w 1888 r.^[1]

Synonimy^[2]:

• Agaricus relicinus Fr. 1821
• Astrosporina relicina (Fr.) J. Schröt. 1889

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Andrzej Nespiak w monografii polskich strzępiaków nie opisał tego gatunku^[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 2–4 (5) cm. Powierzchnia czerwonawo-brązowa z ciemnobrązowymi, wełnisto-filcowatymi łuseczkami na biało-brązowym, ochrowo-brązowym do ochrowo-żółtego tle. Na środku ciemnobrązowa, jaśniejsza ku brzegom. Za młodu pokryty brązowymi resztkami osłony. Kształt początkowo półkulisto-stożkowy, później rozpłaszczony z niewielkim garbkiem^[4].

Blaszki

Wąsko przyrośnięte, brzuchate i gęste, u młodych owocników mocno żółte, u starszych oliwkowo-brązowe^[4].

Trzon

Cylindryczny, pełny, równomiernie gruby na całej długości, czasami przy podstawie nieco poszerzony. Powierzchnia biaława, brązowiejąca ku podstawie, łuseczkowata^[4].

Miąższ

Białawy lub brudnobiały, o zapachu spermy, w smaku łagodny^[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki brązowe, o średnicy 6–7 µm, z kilkoma wyraźnymi, trójkątnymi lub czworokątnymi guzkami. Cystydy o długości do 110 µm i ściankach grubości około 1 µm. Brak reakcji z KOH^[4].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie strzępiaka żółtoblaszkowego w niektórych krajach Europy^[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano cztery stanowiska – wszystkie już historyczne (1889, 1900 r.)^[6]. Obecne występowanie tego gatunku w Polsce jest nieznane^[6].

Grzyb mikoryzowy. Występuje na ziemi w lasach świerkowych, w wilgotnych, podmokłych miejscach, głównie w chłodniejszych regionach, od wczesnego lata do jesieni^[4].