Szaradowo

Szaradowo (dawniej Vszeradowo) – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie nakielskim, w gminie Szubin.

Szaradowo

wieś
Wnętrze kościoła parafialnego pw. św. Mikołaja (budowa: 1836 r.)
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Powiat	nakielski
Gmina	Szubin
Liczba ludności (2011)	103[1]
Strefa numeracyjna	52
Kod pocztowy	89-200[2]
Tablice rejestracyjne	CNA
SIMC	0097092
Położenie na mapie gminy Szubin Szaradowo
Położenie na mapie Polski Szaradowo
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Szaradowo
Położenie na mapie powiatu nakielskiego Szaradowo
53°00′06″N 17°36′01″E[3]

Historia

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1386 roku, kiedy to należała do rodu Pałuków. Wieś szlachecka, własność wojewody płockiego Piotra Potulickiego, około 1580 roku leżała w powiecie kcyńskim województwa kaliskiego^[4]. W XVIII wieku wchodziła w skład dóbr szubińskich.

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego. 11 marca 2010 Szaradowo stało się odrębnym sołectwem, w skład którego wchodzą: Szaradowo, Zalesie: ul. Wierzbowa oraz Ameryczka.

Demografia

Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 103 mieszkańców^[1]. Jest 33. co do wielkości miejscowością gminy Szubin.

Nekropolie

Na terenie wsi zlokalizowany jest nieczynny cmentarz ewangelicki^[5]. Na cmentarzu parafialnym w Szaradowie pochowany jest Jan Bujarski, 22-letni powstaniec wielkopolski, który zginął pod Studzienkami.

Grupy wyznaniowe

Wieś należy do parafii św. Mikołaja Biskupa.

Zabytki

Według rejestru zabytków NID^[6] na listę zabytków wpisana jest nawa kościoła parafialnego, lata: 1838, 1886; nr rej.: A/1589 z 17.05.2011.

Klasycystyczny kościół pw. św. Mikołaja Biskupa pochodzi z 1838 roku, został odbudowany po pożarze 68 lat później. W świątyni znajdują się liczne zabytki. Ołtarz bogato rzeźbiony barokowo-klasycystyczny zestawiony ponownie w 1886 roku – rokokowy, płaskorzeźbiony tron z drugiej połowy XVIII. Z tego wieku pochodzą również: ambona (na której bokach znajdują się płaskorzeźby czterech Ewangelistów) i chrzcielnica z figurką św. Jana Chrzciciela na szczycie. Z 1888 roku pochodzą organy piszczałkowe, mechaniczne zbudowane przez organmistrza Józefa Gryszkiewicza z Poznania. W latach 1982–1994 powiększony o prezbiterium, zakrystię, salkę katechetyczną i wieżę.