Szczęsny Gorazdowski

Szczęsny (właśc. Feliks) Gorazdowski herbu Prawdzic (ur. 12 stycznia 1814, zm. 14 maja 1903 we Lwowie) – polski introligator, pracownik służby sądowej, działacz lokalny, deputowany, ojciec św. ks. Zygmunta Gorazdowskiego.

Grób Szczęsnego Gorazdowskiego

Szczęsny Gorazdowski

Feliks Gorazdowski

Data urodzenia	12 stycznia 1814
Data i miejsce śmierci	14 maja 1903 Lwów
Zawód, zajęcie	introligator
Narodowość	polska

Życiorys

Urodził się 12 stycznia 1814 jako Feliks Gorazdowski i pod tym imieniem figurował w dokumentach^{[1][2][3][a][4]}. Wywodził się z rodu Gorazdowskich herbu Prawdzic^[5][6][4]. Pochodził z Dobrej, z rodziny ziemiańskiej^[3]. Był synem Szymona i Anny z domu Dobrzańskiej^[1]. 21 września 1843 ożenił się w Birczy z 20-letnią Aleksandrą Łazowską herbu Łada^[2][7] (zm. 1891, pochowana na Cmentarzu Stryjskim we Lwowie^[3]). Oboje mieli siedmioro dzieci, w tym Mariannę Helenę (1844-1881, po mężu Korabiewska, nauczycielka)^[8], Zygmunta (1845-1920, drugie ich dziecko, późniejszy duchowny rzymskokatolicki, ogłoszony świętym)^[9], Mieczysławę Stefanię (1846-1849)^[10], Mieczysława Bonawenturę Aleksandra (1849-1853)^[11], Kazimierza Jana (1852-1853), Michalinę Mieczysławę (1856-1879, nauczycielka), Marię Henrykę (1859-1938, po mężu Machalska, nauczycielka)^[12].

Kształcił się w dziedzinie introligatorskiej, a podczas praktyki w tym zawodzie w 1841 w Wiedniu założył w tym mieście pierwsze stowarzyszenie polskich rękodzielników^[3]. Później, opuszczając to miasto otrzymał od współpracowników pamiątkowy medal^[3].

Wszedł w skład komitetu założonego w 1848 w dzień urodzin cesarza Ferdynanda I Habsburga (19 kwietnia) Kasyna Narodowego^[3]. W Sanoku figurował jako introligator^[9]. Zasiadał w prezydium Obwodowej Rady Narodowej w Sanoku^[13]. Jako jej reprezentant w okresie Wiosny Ludów w 1848 przystąpił do Centralnej Rady Narodowej we Lwowie^[14]. W tym czasie pełnił także mandat posła ziemi sanockiej na wiedeński Sejm Ustawodawczy, obradujący wówczas w Kromieryżu^[3][5][6][4]. Za swoje zasługi otrzymał tytuł honorowego obywatela Sanoka^[5][6][4]. Razem z rodziną przebywał w Sanoku do około 1850^[15].

Później wraz z rodziną osiadł w Przemyślu. W okresie zaboru austriackiego podjął pracę w c. k. służbie sądowniczej i od około 1856 do około 1873 pracował na stanowisku zaprzysiężonego szacownika dla wyrobów introligatorskich przy C. K. Sądzie Obwodowym w Przemyślu^[16]. Od około 1867 do około 1875 był kontrolerem w Szpitalu Powszechnym w Przemyślu (do około 1870 w charakterze pomocniczym)^[17]. W 1860 uczestniczył w deputacji do cesarza Franciszka Józefa I jako poseł miasta Przemyśla „do tronu”^[3][5][6][4]. Od około 1870 do około 1874 zasiadał w zarządzie Funduszu Pożyczkowego dla Przemysłowców i Rękodzielników (zał. 1860)^[18], od około 1871 był członkiem komitetu tegoż^[19].

Około 1875 zakończył czynną pracę, a podczas posiedzenia III kadencji Sejmu Krajowego Galicji we Lwowie 24 marca 1876 ogłoszono jego petycję o odprawę lub zapomogę^[20]. We Lwowie pomagał synowi, ks. Zygmuntowi Gorazdowskiemu w działalności charytatywnej – prowadził założony przez duchownego internat dla studentów przy ul. Maurycego Mochnackiego^[21].

Zmarł 14 maja 1903 we Lwowie w wieku 90 lat w domu swojego syna, ks. Zygmunta Gorazdowskiego, proboszcza parafii św. Mikołaja^[3][5][6][4]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie^[4].

Uwagi

1. W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Felix Gorazdowski”.