Tadeusz Sawicz

Tadeusz Władysław Sawicz (ur. 13 lutego 1914 w Warszawie, zm. 19 października 2011 w Toronto) – generał brygady pilot Wojska Polskiego.

Ten artykuł dotyczy polskiego generała. Zobacz też: Tadeusz Marian Sawicz – ofiara wydarzeń grudniowych.

Tadeusz Władysław Sawicz

3 zwycięstwa
generał brygady pilot
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1914 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 października 2011 Toronto, Kanada
Przebieg służby
Lata służby	1933–1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	111 eskadra myśliwska, 114 eskadra myśliwska, GC III/10, dywizjon 303, dywizjon 316, dywizjon 315, 61 FS 3 Polskie Skrzydło Myśliwskie 1 Polskie Skrzydło Myśliwskie
Stanowiska	dowódca dywizjonu dowódca skrzydła
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Kampania wrześniowa Kampania francuska bitwa o Anglię
Późniejsza praca	pracownik firm lotniczych
Odznaczenia

Tadeusz Sawicz w lipcu 1943

Grób Tadeusza Sawicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Był ostatnim żyjącym polskim uczestnikiem bitwy o Anglię i ostatnim żyjącym żołnierzem Brygady Pościgowej, która broniła Warszawy w czasie kampanii wrześniowej^[1].

Życiorys

W 1933 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W 1934 roku ukończył kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty, a następnie rozpoczął edukację w Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (IX promocja). 15 października 1936 roku został promowany na podporucznika i rozpoczął służbę pilota w 111 eskadrze myśliwskiej. W 1937 roku został przeniesiony do 114 eskadry myśliwskiej.

W czasie kampanii wrześniowej był od 4 września 1939 roku zastępcą dowódcy 114 eskadry myśliwskiej. 14 września 1939 roku wystartował samolotem PZL P.11c z lotniska w Poniatowej z zadaniem dostarczenia rozkazów dla generała Juliusza Rómmla. Tego samego dnia wylądował w oblężonej przez Niemców Warszawie. Po wykonaniu zadania i odebraniu odpowiedzi z dowództwa miasta podjął misję dostarczenia korespondencji do sztabu marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza. 17 września 1939 roku udało mu się dotrzeć do granicy z Rumunią i przekazać listy.

Przez Rumunię, Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji. Tam rozpoczął szkolenie w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyonie. W czerwcu 1940 roku służył w Kluczu Frontowym Nr 10 (Ga) przy Groupe de Chasse III/10 w Deauville. Po klęsce Francji uciekł samolotem Bloch MB.152 przez Morze Śródziemne do Algierii. Stamtąd przedostał się do Maroka, a następnie do Wielkiej Brytanii.

Pierwsze cztery miesiące spędził na w ośrodku szkoleniowym w Aston Down. Od października 1940 roku służył w polskich dywizjonach w Wielkiej Brytanii: 303 im. T. Kościuszki, 316 i 315.

9 listopada 1941 roku objął dowództwo eskadry A dywizjonu 316 „Warszawskiego”, od 25 września 1942 roku dowodził dywizjonem 315 „Dęblińskim”. 16 kwietnia 1943 roku przeniesiony został na zastępcę dowódcy 1 Skrzydła Myśliwskiego, od 3 lipca 1943 roku był oficerem łącznikowym w 12 Grupie Myśliwskiej, a od 18 października 1943 roku był instruktorem lotniczym w Rednal.

3 kwietnia 1944 roku skierowany został na staż do sztabu 9 Armii Powietrznej USAAF jako oficer łącznikowy. Przydzielony został do 61 Fighter Squadron, gdzie stworzył polską sekcję. Po służbie w lotnictwie amerykańskim 14 czerwca 1944 roku objął dowództwo III Skrzydła Myśliwskiego, a 10 października 1944 roku został dowódcą 131 Skrzydła Myśliwskiego. 16 lipca 1945 roku po raz drugi objął dowództwo III Skrzydła Myśliwskiego.

W 1947 roku w stopniu majora został zdemobilizowany. W 1957 roku przeprowadził się do Kanady, gdzie pracował w firmach lotniczych. Mieszkał w Montrealu i Etobicoke^[2]. W latach 70. na krótko powrócił do Polski. Zmarł w domu opieki w Toronto^[3]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[4][5](kwatera C30-X-18b)^[6].

Zajmuje 82 lokatę na „Liście Bajana” (3 zwycięstwa pewne, 3 i 1/2 uszkodzenia). Nie uwzględnionym na „Liście Bajana”, lecz zatwierdzonym przez Amerykanów jest dodatkowo jedno uszkodzenie (21 maja 1944; Fw 190).

Postanowieniem Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego z dnia 3 maja 2006 został awansowany do stopnia generała brygady^[7]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 9381) – 12 maja 1943
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie: 15 lipca 1941 (podwójny), 15 lipca 1942, 15 czerwca 1945
• Medal Lotniczy
• Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
• Polowa Odznaka Pilota
• Distinguished Flying Cross – Wielka Brytania, 20 października 1943
• Distinguished Flying Cross – Stany Zjednoczone, 1943
• Air Medal – Stany Zjednoczone, dwukrotnie w 1944
• Vliegerkruis – Holandia