Teodor (Jackowski)

Teodor, imię świeckie Konstantin Michajłowicz Jackowski, także spotykany wariant Jakowcewski (ur. 16 grudnia^?/28 grudnia 1866 w Tierwieniczach, zm. 23 października 1937) – rosyjski biskup prawosławny.

Teodor

Konstantin Jackowski
Arcybiskup włodzimierski i suzdalski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1866 Tierwienicze
Data śmierci	23 października 1937
Arcybiskup włodzimierski i suzdalski
Okres sprawowania	1936–1937
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia włodzimierska i suzdalska
Śluby zakonne	22 marca 1924
Diakonat	22 marca 1924
Prezbiterat	22 marca 1924
Chirotonia biskupia	22 marca 1924

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	22 marca 1924
Konsekrator	Tichon
Współkonsekratorzy	Piotr (Polański)

Życiorys

Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium duchownym w Nowogrodzie, które ukończył w 1886. Następnie pracował w tym samym seminarium przez rok. Święcenia kapłańskiej przyjął 25 stycznia 1888, po czym podjął służbę duszpasterską w cerkwi św. Mikołaja i Ikony Matki Bożej „Znak” w Nowogrodzie. Od 1889 był także katechetą w otwartej z jego inicjatywy szkole parafialnej przy tejże świątyni. Od 1898 był dziekanem III dekanatu nowogrodzkiego i członkiem eparchialnego konsystorza, służył w cmentarnej cerkwi Tichwińskiej Ikony Matki Bożej, zaś od 1901 uczył dodatkowo religii w miejscowej szkole ziemskiej, a od 1908 – w IX szkole parafialnej^[1].

W 1914 otrzymał godność protoprezbitera. Dziesięć lat później złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Teodor. Tego samego dnia (22 marca) otrzymał godność archimandryty, a następnie został wyświęcony na biskupa ustiuskiego, wikariusza eparchii nowogrodzkiej. Już w kwietniu tego samego roku jego tytuł uległ zmianie na biskup staroruski. Od 1926 nie prowadził czynnej działalności duszpasterskiej, być może przebywał wówczas w więzieniu^[1]. W 1929 został biskupem nowotorskim, wikariuszem eparchii twerskiej. W 1930 przeniesiono go na katedrę ołoniecką i pietrozawodzką, na której pozostawał przez cztery lata. W 1934 otrzymał nominację na biskupa rybińskiego, jednak odmówił opuszczenia Ołońca i pozostał na dotychczasowym urzędzie. W tym samym roku otrzymał godność arcybiskupa. W 1935 przeniesiono go na katedrę pskowską, na której przebywał rok. W 1936 został biskupem włodzimierskim i suzdalskim. W lipcu następnego roku został aresztowany za umożliwianie pracy duszpasterskiej w swojej administraturze duchownym z całego kraju, którzy musieli opuścić dotychczasowe miejsce zamieszkania po zamknięciu cerkwi, w których służyli^[1].

Z powodu takiej działalności biskup Teodor został oskarżony o zorganizowanie kontrrewolucyjnej organizacji cerkiewnej, utworzenia z duchowieństwa grupy antyradzieckiej, organizację w swoim mieszkaniu spotkań, w czasie których prowadzona była agitacja kontrrewolucyjna, a następnie rozprzestrzeniane były plotki o analogicznym charakterze. Skazany na śmierć, został rozstrzelany 23 października 1937, dzień po wydaniu wyroku. W 1989 został w pełni zrehabilitowany^[1].