Teresa Dłużniakiewicz

Teresa Teofila Dłużniakiewicz z domu Buryan, primo voto Sokołowska (ur. 3 listopada 1889 w Zurychu, zm. 21 października 1980 w Warszawie) – polska działaczka niepodległościowa i społeczna, urzędniczka bankowa.

Teresa Dłużniakiewicz

Teresa Buryan

Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1889 Zurych
Data i miejsce śmierci	21 października 1980 Warszawa
Odznaczenia

Życiorys

Grobowiec rodzinny Teresy Dłużniakiewicz

Urodziła się jako Teresa Teofila Buryan 3 listopada 1889 w Zurychu^[1][2][3]. Była córką Stanisława i Marii z domu Wąsikiewicz (zm. 1940)^[3].

Ukończyła naukę w klasztorze św. Jana w Krakowie i w 1908 szkole handlowej we Lwowie^[2]. Przed 1914 działała w kolportażu pisma postępowo-niepodległościowego „Zjednoczenie” na obszarze zaboru rosyjskiego^[2]. Od 1913 do 1914 była członkinią Polskich Drużyn Strzeleckich^[2]. Była założycielką i przewodniczącą koła Towarzystwa Szkoły Ludowej im. Adama Mickiewicza we Lwowie^[2]. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczyła w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej^[2]. W dalszych latach walk o niepodległość udzielała się w zakresie opieki nad żołnierzami^[2].

Po raz pierwszy była zamężna z Sokołowskim, została przez niego opuszczona^[4]. 23 września 1923 poślubiła majora Janusza Dłużniakiewicza^[2] (w źródle wojskowym podano, że tenże oficer uzyskał zezwolenie na ślub z Teresą Sokołowską^[5]). Podczas służby swojego męża w Łomży (1926-1930) była przewodniczącą zarządu koła Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa” w tym mieście^[2]. Po objęciu przez pułkownika Dłużniakiewicza dowództwa pułku w Sanoku była tam założycielką koła Rodziny Wojskowej^[2]. Pełniła funkcję członka zarządu głównego Rodziny Wojskowej oraz wiceprezesa zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów^[2]. Jej mąż utonął podczas spływu kajakowego na rzece San 19 października 1932^[6]. Oboje mieli wtedy kilkuletniego syna^[7]. Wkrótce po śmierci męża Teresa Dłużniakiewicz uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku została uznana przynależną do gminy Sanok^[1].

Zawodowo pracowała na stanowisku wicedyrektora Banku Kupieckiego we Lwowie^[2]. W 1939 była kierownikiem sekcji skarbu państwa Banku Akceptacyjnego w Warszawie^[2]. Przed 1939 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi^[2]. W 1939 zamieszkiwała w Warszawie przy ulicy Łowickiej 51^[2].

Syn Teresy i Janusza tj. Zdzisław Dłużniakiewicz (ur. 1928) podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej ps. „Jasiek”, zginął pod koniec powstania warszawskiego 27 września 1944^[8]. Ona sama podczas powstania odniosła poparzenia^[4].

Po wojnie była zatrudniona jako urzędniczka^[4]. Zmarła 21 października 1980 w wieku 91 lat^[2]. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w grobowcu swojej matki^[3].