Terier walijski

Terier walijski – rasa psa, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty^[1]. Nie podlega próbom pracy^[2].

Terier walijski

Terier walijski
Inne nazwy	Welsh terrier
Kraj patronacki	Wielka Brytania
Kraj pochodzenia	Walia
Wymiary
Wysokość	39 cm
Masa	9 – 9,5 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa III, Sekcja 1, nr wzorca 78
AKC	Terriers
ANKC	Grupa 2 – Terriers
CKC	Grupa 4 – Terriers
KC(UK)	Terriers
NZKC	Terriers
UKC	Grupa 7 – Terriers
Wzorce rasy
FCI AKC ANKC CKC KC(UK) NZKC UKC

Rys historyczny

Terier walijski jest spokrewniony z Lakeland Terrierem. Z wyglądu przypomina airedale terriera, ale jest to starsza rasa. Prawdopodobnie najstarsza rasa Wysp Brytyjskich. Zanim zaczął pełnić rolę psa do towarzystwa, terier walijski był używany na łowienie gryzoni oraz wypłaszanie lisów z nor. Współcześnie także się sprawdza jako pies myśliwski.

Wygląd

Głowa teriera walijskiego

Budowa

• Ogon w przeszłości kopiowany, (od 1997 zabrania się w Polsce kopiowania ogona i uszu),
• Ogon kopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, niezawinięty nad grzbietem,
• Ogon niekopiowany: dobrze osadzony, noszony prosto, niezawinięty nad grzbietem. Pasuje do całej sylwetki psa,
• Uszy w kształcie litery V, zawinięte do przodu, mocno przylegające do policzków
• Stop słabo zaznaczony,
• Oczy ciemnobrązowe, głęboko osadzone, o żywym spojrzeniu.

Szata

Szata jest obfita, twarda, szorstka i gęsta. Na tułowiu okrycie szorstkie z obfitym podszerstkiem, na łapach i kufie sierść jest dłuższa i bardziej miękka.

Umaszczenie

Maść może być czaprakowata, czarna podpalana lub szaropłowa z podpalaniem.

Zachowanie i charakter

W porównaniu do lakeland teriera bardziej towarzyski i mniej zaczepny, łatwiejszy do prowadzenia, spokojniejszy. Skore są do zabawy i bardzo wesołe, rzadko bojaźliwe, z reguły pewne siebie. Ze względu na wrodzony upór wobec innych członków rodziny, należy wychowywać go konsekwentnie i odpowiedzialnie. Dobrze znoszą podróże i nie obawiają się nowych miejsc. Silnie związane ze swoim terytorium, którego konsekwentnie bronią. Jest skłonny do dominacji wobec innych zwierząt.

Użytkowość

Pies myśliwski do polowań na lisy, które miał za zadanie wypłaszać z nor. Brał i bierze nadal udział w polowaniach na dziki (w sforze). Współcześnie hodowany także jako pies towarzyszący. Doskonale sprawdza się też w sporcie zwanym nosework, gdzie może wykorzystać swój wrodzony talent do węszenia.

Zdrowie i pielęgnacja

Istnieje konieczność zapewnienia dostatecznej porcji ruchu, nadaje się do trzymania w domu. Wymaga trymowania szorstkiej sierści (co najmniej 4 razy w roku). Podatny jest również na uczulenia skórne.