Tommy Moe

Thomas Sven „Tommy” Moe (ur. 17 lutego 1970 w Missoula) – amerykański narciarz alpejski, dwukrotny medalista olimpijski i trzykrotny medalista mistrzostw świata juniorów.

Tommy Moe

Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1970 Missoula
Klub	Jackson Hole Ski Club
Wzrost	178 cm
Pierwsze punkty w PŚ	13.03 1990, Åre (13. miejsce – zjazd)
Pierwsze podium w PŚ	27.02 1993, Whistler (2. miejsce – zjazd)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	13.03 1994, Whistler (Supergigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie (zjazd) srebro Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie (supergigant) Mistrzostwa świata juniorów złoto Aleyska 1989 kombinacja złoto Aleyska 1989 supergigant srebro Hemsedal 1987 zjazd Puchar Świata (Supergigant) 3. miejsce 1993/1994

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Tommy Moe pojawił się w 1986 roku, startując na mistrzostwach świata juniorów w Bad Kleinkirchheim. Zajął tam osiemnaste miejsce w zjeździe, a rywalizację w slalomie ukończył na 38. pozycji. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Hemsedal zdobył srebrny medal w zjeździe, przegrywając tylko z Ursem Lehmannem ze Szwajcarii. Na tych samych mistrzostwach był też czwarty w gigancie, przegrywając walkę o podium z Adriánem Bírešem z Czechosłowacji. Z MŚJ w Madonna di Campiglio w 1988 roku wrócił bez medalu, jednak na rozgrywanych w 1989 roku mistrzostwach świata juniorów w Aleyska zwyciężył w kombinacji i supergigancie. W 1989 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Vail, zajmując dwunaste miejsce w zjeździe i 21. miejsce w supergigancie.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w wieku 17 lat^[1]. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył trzy lata później, 13 marca 1990 roku w Åre, zajmując trzynaste miejsce w zjeździe. Były to jedyne jego punkty w sezonie 1989/1990, który ukończył ostatecznie na 97. pozycji. W kolejnym sezonie punktował trzykrotnie, jednak nie przebił się do czołowej dziesiątki. Tym razem w klasyfikacji generalnej zajął 74. miejsce. Nie znalazł się w kadrze USA na rozgrywane w 1991 roku mistrzostwa świata w Saalbach-Hinterglemm.

W sezonie 1991/1992 punktował wielokrotnie, jednak jego najlepszym wynikiem było trzynaste miejsce w zjeździe, wywalczone 7 grudnia 1991 roku w Val d’Isère. W klasyfikacji końcowej dało mu to 79. miejsce. Wystąpił jednak na igrzyskach olimpijskich w Albertville w lutym 1992 roku. Moe zajął tam osiemnaste miejsce w kombinacji, 20. w zjeździe i 28. miejsce w supergigancie. Pierwsze pucharowe podium wywalczył 27 lutego 1993 roku w Whistler, gdzie był drugi w zjeździe. Rozdzielił tam na podium Norwega Atle Skårdala i Austriaka Franza Heinzera. W pozostałych startach sezonu 1992/1993 jeszcze tylko raz znalazł się w czołowej dziesiątce: 21 marca 1993 roku w Kvitfjell był siódmy w supergigancie. Pozwoliło mu to zająć 31. miejsce w klasyfikacji generalnej i dziewiętnaste miejsce w klasyfikacji zjazdu. Wystąpił ponadto na mistrzostwach świata w Morioce, zajmując piąte miejsce w zjeździe i trzynaste w kombinacji.

Największy sukces w karierze osiągnął na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku, gdzie zwyciężył w biegu zjazdowym. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Norwega Kjetila André Aamodta i Eda Podivinsky'ego z Kanady. Cztery dni później wywalczył także srebrny medal w supergigancie, przegrywając tylko z Niemcem Markusem Wasmeierem o 0,08 sekundy. Ponadto na tych samych igrzyskach zajął także piątą pozycję w kombinacji. W zawodach PŚ wielokrotnie plasował się w pierwszej dziesiątce, w tym pięciokrotnie stawał na podium: 12 grudnia w Val d’Isère był trzeci w supergigancie, 29 grudnia w Bormio, 12 marca w Whistler i 16 marca w Vail zajmował trzecie miejsce w zjeździe, a 13 marca 1994 roku w Whistler odniósł swoje jedyne pucharowe zwycięstwo, wygrywając supergiganta. Sezon 1993/1994 zakończył na ósmym miejscu w klasyfikacji generalnej i zjazdu, trzecim w klasyfikacji supergiganta i czwartym w klasyfikacji kombinacji. Ostatni raz na podium zawodów Pucharu Świata stanął 11 grudnia 1994 roku w Tignes, gdzie był drugi w supergigancie. W pozostałych startach plasował się na przełomie pierwszej i drugiej dziesiątki, co dało mu 28. miejsce w klasyfikacji końcowej sezonu 1994/1995.

Jeszcze pod koniec sezonu 1994/1995 Moe doznał kontuzji prawego kolana, zrywając więzadła^[2]. Kilkanaście razy startował w zawodach PŚ w sezonie 1995/1996, jednak ani razu nie zdobył punktów. Ostatecznie nie został sklasyfikowany. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w 1996 roku, zajmując 21. miejsce w zjeździe i 42. miejsce w supergigancie. Startował jeszcze przez dwa kolejne sezonu, jednak nie osiągał żadnych sukcesów. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku, zajmując ósme miejsce w supergigancie i dwunaste w zjeździe. Na rozgrywanych rok wcześniej mistrzostwach świata w Sestriere nie wystąpił z powodu kontuzji kciuka^[3].

Jego żoną jest była amerykańska narciarka alpejska, Megan Gerety.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
20.	9 lutego	1992	Albertville	Zjazd	1:50,37 min	+3,03 s	Patrick Ortlieb
28.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04 min	+3,50 s	Kjetil André Aamodt
18.	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	+67,57 pkt	Josef Polig
1.	13 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:45,75 min	-	-
5.	15 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:17,53 min	+1,88 s	Lasse Kjus
2.	17 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:32,53 min	+0,08 s	Markus Wasmeier
12.	13 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:50,11 min	+1,32 s	Jean-Luc Crétier
8.	16 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:34,82 min	+1,15 s	Hermann Maier

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
12.	6 lutego	1989	Vail	Zjazd	2:10,39 min	+1,88 s	Hansjörg Tauscher
42.	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81 min	?	Martin Hangl
13.	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	?	Lasse Kjus
5.	11 lutego	1993	Morioka	Zjazd	1:32,06 min	+1,03 s	Urs Lehmann
42.	13 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,80 min	+3,43 s	Atle Skårdal
21.	17 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	2:00,17 min	+2,88 s	Patrick Ortlieb
DNF	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:31,95 min	-	Marc Girardelli

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
18.	20 lutego	1986	Bad Kleinkirchheim	Zjazd	1:41,03 min	+2,54 s	William Besse
32.	23 lutego	1986	Bad Kleinkirchheim	Slalom	1:53,81 min	+12,98 s	Anders Lundqvist
4.	22 marca	1987	Sälen	Gigant	2:31,70 min	+1,72 s	Thomas Wolf
2.	26 marca	1987	Hemsedal	Zjazd	1:25,72 min	+0,08 s	Urs Lehmann
4.	27 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Zjazd	1:33,15 min	+0,47 s	Kaspar Gilgenrainer
24.	28 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Supergigant	1:35,26 min	+2,77 s	Jeremy Nobis
13.	29 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Gigant	2:05,55 min	+1,74 s	Gregor Grilc
25.	30 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Slalom	1:42,30 min	+6,29 s	Stefan Szałamanow
7.	30 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Kombinacja	?	?	Konstantin Czistiakow
5.	5 kwietnia	1989	Aleyska	Zjazd	1:28,93 min	+0,43 s	Ed Podivinsky
1.	6 kwietnia	1989	Aleyska	Supergigant	1:17,59 min	-	-
7.	7 kwietnia	1989	Aleyska	Gigant	2:17,20 min	+2,67 s	Jeremy Nobis
22.	8 kwietnia	1989	Aleyska	Slalom	1:39,32 min	+7,05 s	Sergio Bergamelli

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1989/1990: 97.
• sezon 1990/1991: 74.
• sezon 1991/1992: 79.
• sezon 1992/1993: 31.
• sezon 1993/1994: 8.
• sezon 1994/1995: 28.
• sezon 1996/1997: 87.
• sezon 1997/1998: 72.

Zwycięstwa w zawodach

1. Whistler Mountain – 13 marca 1994 (supergigant)

Pozostałe miejsca na podium

1. Whistler – 27 lutego 1993 (zjazd) – 2. miejsce
2. Val d’Isère – 12 grudnia 1993 (supergigant) – 3. miejsce
3. Bormio – 29 grudnia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
4. Whistler – 12 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
5. Vail – 16 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
6. Tignes – 11 grudnia 1994 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)