Tove Ditlevsen

Tove Irma Margit Ditlevsen^[1] (ur. 14 grudnia 1917 w Kopenhadze, zm. 7 marca 1976^[1] tamże) – duńska poetka i prozaiczka.

Tove Ditlevsen

Imię i nazwisko	Tove Irma Margit Ditlevsen
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1917 Kopenhaga
Data i miejsce śmierci	7 marca 1976 Kopenhaga
Narodowość	duńska
Dziedzina sztuki	literatura
Nagrody
Złote Laury

Życiorys

Urodziła się 14 grudnia 1917 roku w Kopenhadze^[1], w robotniczej rodzinie^[2]. Wychowała się w ubogiej dzielnicy^[3]. Trudne relacje z rodziną, a w szczególności z matką, pozostawiły piętno na jej dalszym życiu^[2].

Zaczęła pisać wiersze, gdy miała dziesięć lat^[4]. Zadebiutowała w 1937 roku w magazynie „Vild Hvede”, publikując wiersz Til mit døde Barn o matce przemawiającej do martwego dziecka^[4]. Dwa lata później ukazał się jej pierwszy, dobrze przyjęty^[2], tomik poetycki Pigesind^[2][4]. Z kolei debiutem prozatorskim Ditlevsen była wydana w 1941 roku powieść Man gjorde et Barn Fortræd^[2]. Znaczny rozgłos przyniósł jej utrzymany w tradycyjnej formie poetyckiej tomik Blinkende Lygter (1947), który opisywał doświadczenia życiowe kobiet^[2]. Na zamówienie duńskiego radia napisała dwie powieści: Vi har kun hinanden (1954) oraz To som elsker hinanden (1960)^[4]. Prowadziła także rubrykę porad osobistych w tygodniku „Familie Journalen”^[4] oraz udzielała się na łamach innych czasopism^[2]. W 1956 roku została laureatką Złotych Laurów^[5]. W zbiorze esejów Flugten fra opvasken (1959) Ditlevsen wyprzedziła idee ruchów feministycznych, nawołując kobiety do wyzwolenia się z narzuconych im ról społecznych^[4].

Twórczość Ditlevsen w znacznym stopniu oparta jest na jej doświadczeniach z dorastania w ubogiej, robotniczej dzielnicy, które pojawiają się m.in. w powieści Ulica dzieciństwa i w serii brutalnie szczerych wspomnień, które ukazały się w latach 1967–1971^[3]. Opisywała doświadczenia życiowe z punktu widzenia kobiet, nierzadko skupiając się na relacjach rodzinnych^[2]. Ważnym tematem jej twórczości była także niestałość miłości^[3].

Zmagała się z uzależnieniem od leków^[2][4]. Popełniła samobójstwo^[2].

Twórczość

Za źródłami^[2][3][4]:

poezja

• 1939: Pigesind
• 1942: Lille Verden: Digte
• 1947: Blinkende Lygter
• 1961: Den hemmelige rude
• 1969: De voksne
• 1973: Det runde værelse

proza

• 1941: Man gjorde et Barn Fortræd
• 1943: Barndommens Gade, wyd. pol.: Ulica dzieciństwa. Agata Lubowicka (tłum.). Marpress, 2021. ISBN 978-83-7528-200-9. Brak numerów stron w książce
• 1944: Den fulde Frihed – zbiór opowiadań
• 1946: For Barnets Skyld
• 1948: Dommeren – zbiór opowiadań, wyd. pol. jako Moja żona nie tańczy (razem z Paraplyen i Den onde lykke), tłum. Iwona Zimnicka, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2022, ISBN 978-83-8191-549-6.
• 1952: Paraplyen – zbiór opowiadań
• 1954: Vi har kun hinanden
• 1959: Flugten fra opvasken – eseje
• 1960: To som elsker hinanden
• 1967: Barndom, wyd. polskie jako Trylogia kopenhaska (razem z Ungdom i Gift), tłum. Iwona Zimnicka, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2021, ISBN 978-83-8191-291-4.
• 1967: Ungdom
• 1968: Ansigterne, wyd. pol.: Twarze. Elżbieta Frątczak-Nowotny (tłum.). Kojro, 2007. ISBN 978-83-916458-4-0. Brak numerów stron w książce
• 1971: Gift
• 1975: Tove Ditlevsen om sig selv
• 1975: Vilhelms værelse