Traktat taszkencki

Traktat o Bezpieczeństwie Kolektywnym^[1] (Traktat taszkencki) ros. Договор о Коллективной Безопасности – traktat międzynarodowy zawarty 15 maja 1992 roku w Taszkencie między Rosją, Uzbekistanem, Kazachstanem, Tadżykistanem, Armenią i Kirgistanem, mający na celu współdziałanie państw-sygnatariuszy w kwestiach obronności. W zamyśle inicjatora – Federacji Rosyjskiej – traktat tworzy mechanizm bezpieczeństwa dla członków Wspólnoty Niepodległych Państw^[2]. Nie objął on ostatecznie swym zasięgiem wszystkich państw członkowskich WNP, jednak w 1993 przyłączyły się do niego jeszcze trzy państwa – Azerbejdżan (24 września), Gruzja (9 grudnia) i Białoruś (31 grudnia)^[3].

Traktat taszkencki

Traktat o Bezpieczeństwie Kolektywnym
Inne określenia	Układ taszkencki
Przedmiot regulacji	bezpieczeństwo międzynarodowe, współpraca wojskowa
Podpisanie	15 maja 1992 Taszkent
Wejście w życie	20 kwietnia 1994
Liczba sygnatariuszy	9
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Traktat o Bezpieczeństwie Kolektywnym stanowi podstawę prawną Organizacji Traktatu o Bezpieczeństwie Kolektywnym.

Z założenia tzw. traktat taszkencki ma dwoisty charakter – tworzy zarówno systemem bezpieczeństwa zbiorowego, jak i sojusz wojskowy^[4]. 2 kwietnia 1999 roku zawarto Protokół o przedłużeniu Traktatu o Bezpieczeństwie Zbiorowym, jednak jego sygnatariuszami została część państw WNP – Armenia, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Rosja i Tadżykistan^[3].