Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Triumph Spitfire
samochód sportowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Triumph Spitfire – dwumiejscowy sportowy samochód osobowy o 2-drzwiowym nadwoziu typu roadster produkowany przez brytyjskie zakłady Triumph Motor Company w latach 1962-1980. Jego prezentacja miała miejsce podczas London Motor Show 1962[1]. Pojazd bazował na projekcie stworzonym dla marek Standard-Triumph w 1957 którego autorem był Giovanni Michelotti. Od strony konstrukcyjnej (podwozie, silnik, podzespoły) Spitfire oparty został na wersji sedan modelu Herald, produkcja odbywała się w fabryce Standard-Triumph zlokalizowanej w Coventry. Powstało pięć kolejnych generacji modelu, konkurował on z pojazdami Austin-Healey Sprite i MG Midget.
Do napędu pierwszej generacji użyto jednostki R4 1.1 OHV z modelu Herald, zasilana była przez podwójny gaźnik. Z pokrewnego pojazdu przejęto także układ zawieszenia. Samochód nazywano dwojako, Triumph Spitfire Mark I lub Spitfire 4[2]. Silnik generował moc maksymalną 64 KM (47 kW) przy 5750 obr./min, maksymalny moment siły wynosił 97 Nm i osiągany był przy 3500 obr./min. Samochód mógł rozpędzić się do 148 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph wynosił 17,3 s[2]. Od roku 1964 pojawiła się opcja montażu nadbiegu (dla 3. i 4. biegu)[1].
.jpg)
Produkcję drugiego wcielenia modelu, Mark II, uruchomiono w marcu 1965 roku. Nowy Spitfire był podobny do pierwszej generacji, zastosowano jednak bardziej wysilony silnik. Zmiany objęły układ rozrządu (zmodernizowany wałek rozrządu), chłodzony cieczą kolektor dolotowy oraz kolektor wydechowy o innym przekroju. Zmiany zaowocowały wzrostem mocy maksymalnej do 68 KM (50 kW) przy 6000 obr./min[2]. Prędkość maksymalna wzrosła do 154 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph skrócił się zaś do 15,5 s[2]. Kosmetycznym zmianom poddano także nadwozie oraz elementy kabiny pasażerskiej.
Większe zmiany przyszły wraz z wprowadzeniem w marcu 1967 roku Spitfire'a Mark III. W celu podniesienia poziomu bezpieczeństwa zastosowano nowe zderzaki. Do napędu użyto nowego silnika R4 1.3 (powiększona z 69,3 do 73,7 mm średnica cylindra), osiągał on moc 76 KM (56 kW) przy 6000 obr./min i maksymalny moment obrotowy 102 Nm przy 4000 obr./min[3]. Wpłynęło to pozytywnie na osiągi, prędkość maksymalna wzrosła do 153 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph skrócił się do 13,6 s[3].
Od roku 1970 produkowano 4. generację modelu, Mark IV. Zmodernizowano wygląd nadwozia, zwłaszcza tylnego pasa. Przejęto silnik ze Spitfire'a Mark III, został on jednak osłabiony w celu spełnienia ostrzejszych norm emisji spalin do 62 KM (46 kW) przy 5500 obr./min, maksymalny moment obrotowy wynosił 92 Nm przy 2900 obr./min[4]. Pogorszyły się w związku z tym osiągi samochodu, prędkość maksymalna wynosiła 140 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph wzrósł do 16,2 s[2].
Od roku 1973 na rynek północnoamerykański, a od 1975 na pozostałe, oferowano Spitfire'a z silnikiem R4 1.5. Dzięki zwiększeniu skoku tłoka odniesiono wzrost wartości momentu obrotowego w większym zakresie prędkości obrotowej, co przekładało się na efektywniejszą jazdę w ruchu miejskim[2]. Standardowo silnik osiągał stopień kompresji 8:1, na rynek USA przygotowano jednak odprężoną wersję (stopień sprężania 7,5:1) co pozwalało na pracę na benzynie o niższej liczbie oktanowej[2]. Wersja ta osiągała moc 54 KM (40 kW).
Wersja na rynek brytyjski z powodu mniej restrykcyjnych norm spalin wyposażona była w silnik o stopniu kompresji 9:1 i większym gaźnikiem[2]. Jednostka ta osiągała moc 72 KM (53 kW) przy 5500 obr./min i maksymalny moment obrotowy 111 Nm przy 3000 obr./min[2]. Prędkość maksymalna wynosiła 160 km/h, czas przyspieszenia 0-60 mph zaś 13,2 s[2]. Produkcję samochodu zakończono w sierpniu 1980 roku.
Remove ads
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads