Ruch utworzony został w 1962 roku przez socjalistę i związkowca Raúla Sendica^[1]^[2]. Członkowie grupy określali się jako „Tupamaros” na cześć indiańskiego wodza Tupaca Amaru II^[1]^[2]. W 1968 roku grupa rozpoczęła działalność bojową^[2]. Tupamaros mieli na koncie napady na banki, porwania polityków, podpalenia, ataki na arsenały, czy zabójstwa funkcjonariuszy państwowych^[2]. Częstym celem bojowników były też obiekty obcych państw, szczególnie Stanów Zjednoczonych i Brazylii^[2]. Oprócz działalności bojowej Tupamaros prowadzili programy dystrybucji pożywienia i pieniędzy dla najbiedniejszych Urugwajczyków^[2]. W 1971 roku bojownicy porwali ambasadora Wielkiej Brytanii^[2]. W szczytowym okresie liczebność Tupamaros obliczana była na 800-1000 bojowników, ale sympatyzowało z nimi 20 % populacji^[3]. Ruch został rozbity przez rząd wojskowy w 1973 roku^[4]. Wojskowi zabili 300 Tupamaros, a blisko 3000, w tym Raúla Sendica, uwięzili. Po przywróceniu demokracji w 1985 roku większość Tupamaros objęła amnestia. W 1989 roku ruch został zalegalizowany i wznowił działalność jako partia polityczna. W 1994 roku organizacja przystąpiła do lewicowej koalicji Szeroki Front^[1]^[2]^[4]. W 2009 roku wybory prezydenckie w Urugwaju wygrał José Mujica, były aktywista Tupamaros^[5].

Do dziś w Urugwaju istnieją organizacje partyzanckie określające się mianem Tupamaros^[4].

Historia

Kontakty zagraniczne

Ideologia

Zobacz też

Przypisy