Unia Demokratów i Niezależnych

Unia Demokratów i Niezależnych (fr. Union des démocrates et indépendants, UDI) – francuska federacyjna partia polityczna o profilu centrowym i centroprawicowym założona w 2012. Należy do Partii Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy^[1]. UDI dopuściła zarówno członkostwo indywidualne, jak i poprzez współtworzące ją partie.

Unia Demokratów i Niezależnych

Union des démocrates et indépendants

Państwo	Francja
Skrót	UDI
Przewodniczący	Hervé Marseille
Data założenia	18 września 2012
Ideologia polityczna	centryzm

Historia

Po wyborach w 2012 w Zgromadzeniu Narodowym XIV kadencji 26 czerwca została zawiązana blisko trzydziestoosobowa frakcja parlamentarna pod nazwą Unia Demokratów i Niezależnych^[2]. W jej skład weszli głównie deputowani ugrupowań w poprzedniej kadencji współpracujący z rządzącą UMP, zaś na jej czele stanął lider Partii Radykalnej Jean-Louis Borloo. 18 września 2012 ogłosił powołanie nowej federacyjnej partii politycznej pod tożsamą nazwą^[3].

Do nowej formacji przystąpiły w szczególności:

• Partia Radykalna (lider: Jean-Louis Borloo),
• Nowe Centrum (lider: Hervé Morin),
• Sojusz Centrowy (lider: Jean Arthuis),
• Nowoczesna Lewica (lider: Jean-Marie Bockel),
• Europejska Siła Demokratyczna^[4] (lider: Jean-Christophe Lagarde),
• Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów (lider: Gilles Bourdouleix)^[3][5].

Na czele tymczasowych władz partii stanął Jean-Louis Borloo. Wiceprezesami zostali Jean Arthuis, Jean-Christophe Fromantin i Chantal Jouanno, przewodniczącym rady krajowej Hervé Morin, a sekretarzami generalnymi Jean-Christophe Lagarde i Laurent Hénart^[6]. Wśród założycieli znaleźli się także m.in. Thierry Cornillet, Charles de Courson, Louis Giscard d’Estaing, Maurice Leroy, Michel Mercier, Dominique Riquet, François Sauvadet, François-Xavier Villain, Rama Yade i inni. Wkrótce po założeniu UDI zasiliło m.in. blisko 30 deputowanych, około 30 senatorów i 5 eurodeputowanych^[5]. Partię publicznie poparli także była przewodnicząca Parlamentu Europejskiego Simone Veil i były prezydent Valéry Giscard d’Estaing^[7]. W lipcu 2013 Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów zostało wykluczone z federacji^[8].

W kwietniu 2014 z powodów zdrowotnych z funkcji przewodniczącego zrezygnował Jean-Louis Borloo^[9], kierownictwo partii tymczasowo przejął Yves Jégo. W wyborach europejskich z maja 2014 UDI wystartowała w koalicji z Ruchem Demokratycznym, która uzyskała 9,9% głosów i wprowadziła 7 przedstawicieli do Europarlamentu VIII kadencji^[10] (w tym 3 reprezentantów unii).

W listopadzie 2014 nowym liderem UDI został Jean-Christophe Lagarde, który w drugiej turze głosowania pokonał Hervégo Morina^[11]. UDI podjęła bliską współpracę z UMP i następnie z powstałymi na jej bazie Republikanami. Nie wystawiła swojego kandydata w wyborach prezydenckich w 2017, popierając François Fillona^[12]. W tym samym roku UDI opuścił wspierający Emmanuela Macrona Sojusz Centrowy. W wyborach w 2017 w większości okręgów unia uzgodniła wspólnych kandydatów z Republikanami, do niższej izby francuskiego parlamentu wprowadziła 18 swoich przedstawicieli^[13].

W grudniu 2017 z federacji wystąpiły Partia Radykalna (która współtworzyła Mouvement radical) i Les Centristes (dawne Nowe Centrum)^[14]. W 2019 lista skupiona wokół UDI nie uzyskała reprezentacji w PE. W wyborach prezydenckich w 2022 partia poparła Valérie Pécresse z Republikanów^[15]. W tym samym roku utrzymała kilkuosobową reprezentację w Zgromadzeniu Narodowym^[16][17], a jej nowym przewodniczącym został Hervé Marseille^[18]. W wyborach europejskich w 2024 z ramienia centrowej koalicji skupionej wokół Renaissance UDI wprowadziła do PE X kadencji jednego swojego przedstawiciela^[19]. W tym samym roku do niższej izby francuskiego parlamentu zostało wybranych kilka osób należących do partii lub startujących pod jej szyldem^[20].

Przedstawiciele UDI w 2024 dołączali do rządów Michela Barniera^[21] oraz François Bayrou^[22].