Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Video CD

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Video CD
Remove ads

Video Compact Disc (VCD) – format zapisu cyfrowego strumienia audio-wideo na płycie kompaktowej. Format ten jest poprzednikiem DVD. Został stworzony w 1993 roku, dwa lata przed DVD.

Szybkie fakty Typ nośnika, Data premiery ...
Remove ads

Specyfikacja techniczna

Podsumowanie
Perspektywa

Video

Ogólna jakość obrazu miała być podobna do VHS, ale ze względu na artefakty i niższą rozdzielczość obrazu (zwłaszcza pionową) jest zazwyczaj niższa, niż na dobrej jakości niezużytej kasecie VHS. Z drugiej strony jakość VCD nie spada przy kolejnych odtworzeniach. Na źle skompresowanych VCD, z szybkim ruchem mogą występować artefakty blokowe (tzw. pikseloza). Szczególnie niskiej jakości można się spodziewać przy nagraniach konwertowanych z formatu VHS – niedoskonałości tych dwóch sposobów przechowywania nagrań w takiej sytuacji się sumują, a szum pochodzący z nagrania VHS dodatkowo wzmaga artefakty występujące w nagraniu VCD.

Video CD jest pod większością względów kompatybilne z DVD-Video, poza wideo nagranymi z częstotliwością klatek równą 23,976 na sekundę. Standard DVD-Video wymaga, by każdy strumień wideo MPEG-1 był skompresowany z częstotliwością 25 lub 29,97 klatek na sekundę.

Audio

Jak większość opartych na CD standardów, audio VCD jest niekompatybilne ze standardem DVD-Video ze względu na różnicę w częstotliwości próbkowania; DVD wymagają 48 kHz, natomiast VCD używają 44,1 kHz.

Inne informacje

Płyta VCD nagrywana jest na zwykłej płycie CD w standardzie CD-ROM XA. Na pierwszej ścieżce znajduje się system plików ISO-9660 zapisany w trybie 2 formie 1, zawierający dane sterujące, pliki odnoszące się do ścieżek z materiałem filmowym i czasem inne pliki (np. zwiastuny, zdjęcia reklamowe itp.). Na kolejnych zapisanych ścieżkach umieszcza się właściwe dane audio-wideo w formie czystego multipleksu MPEG PS w trybie 2 formie 2 - dane te nie zawierają danych korekcyjnych, jedynie sektory umożliwiające wykrycie błędów odczytu. Ścieżek zawierających dane audio-wizualne może więcej niż jedna[1]. Dzięki pominięciu sektorów zawierających dane naprawcze na płycie można umieścić znacznie więcej danych, a stały bitrate pozwala na dostosowanie ilości danych do pojemności płyty CD Audio podawanej w minutach. Tenże bitrate umożliwia również odczyt płyt Video CD napędom o prędkości 1x, które w chwili wdrażania standardu były jeszcze w użyciu. Płyty VCD mogą być odtwarzane przez komputerowe napędy CD-ROM oraz stacjonarne (podłączane do telewizora) odtwarzacze VCD. Również niektóre odtwarzacze DVD potrafią odtwarzać VCD.

Video CD zostało wprowadzone przez koncerny Philips i Sony w roku 1993. Był to standard VCD 1.1.

W 1995 roku rozwinął się standard do VCD 2.0. Dodano obsługę: MPEG Segmented Play Items (SPI), zdjęć, strumieni muzyki (bez obrazu), interaktywnej kontroli odtwarzania (PBC), łączenia możliwości odtwarzania zarówno zawartości w standardzie NTSC, jak i PAL, wyższej jakości muzyki (bitrate 384 kb/s) oraz kilka pomniejszych rzeczy.

Udoskonaloną wersją VCD jest standard SVCD, który pozwala zapisać na standardowej płycie CD film skompresowany kodekiem MPEG-2 – tym samym, co w DVD, ale z mniejszą rozdzielczością obrazu.

Istnieje wiele wariacji standardu VCD, m.in. XVCD, który pozwala na uzyskanie większej jakości kosztem krótszego czasu nagrania. Tylko niektóre urządzenia odtwarzające VCD radzą sobie z tymi modyfikacjami.

Najefektywniejszą metodą nagrania filmu na płycie CD-ROM jest jednak użycie jednego z nowoczesnych kodeków, takiego jak XviD, zgodny z MPEG-4 część 2, wspierany przez większość nowszych odtwarzaczy.

Remove ads

Zobacz też

Przypisy

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads