Viktor Frankl

Viktor Emil Frankl (ur. 26 marca 1905 w Wiedniu, zm. 2 września 1997 tamże)^[1][2] – austriacki psychiatra i psychoterapeuta pochodzenia żydowskiego, więzień obozów koncentracyjnych, m.in. Auschwitz, twórca logoterapii (metody psychoterapeutycznej ukierunkowanej na rozważania nad sensem). Był doktorem filozofii, a także profesorem neurologii i psychiatrii wydziału medycznego Uniwersytetu Wiedeńskiego oraz profesorem logoterapii American International University w Kalifornii^[3]. Dążenie do znalezienia sensu życia Frankl uważał za jedną z podstawowych potrzeb człowieka natomiast utratę sensu życia uważał za ważny czynnik patogenny nerwicy^[4]. Znany jest głównie dzięki bestsellerowej książce Człowiek w poszukiwaniu sensu.

Okładka Psychoterapie... (1947)

Viktor Frankl

Viktor Emil Frankl
Państwo działania	Austria
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1905 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	2 września 1997 Wiedeń
Doktor
Specjalność: psychoterapia, psychologia humanistyczna
Alma Mater	Uniwersytet Wiedeński
Doktor honoris causa Katolicki Uniwersytet Lubelski – 1994 Uniwersytet Karola – 1994
Odznaczenia
Strona internetowa

Życiorys

Studiował medycynę w Wiedniu; z początku pozostawał pod wyraźnym wpływem Freuda, potem filozofów egzystencjalnych. Zasady swojej analizy egzystencjalnej i logoterapii opracował przed II wojną światową. Jego podejście określane jest jako trzecia szkoła wiedeńska. W latach 1942–1945 był więźniem 4 obozów koncentracyjnych w tym: Theresienstadt, Auschwitz i Dachau^[3].

W 1994 tytuł doktora honoris causa przyznały mu Katolicki Uniwersytet Lubelski^[5] i Uniwersytet Karola w Pradze^[6].

Frankl zmarł na zawał serca w Wiedniu 2 września 1997 i został pochowany w żydowskiej części Cmentarza Centralnego w Wiedniu.

Życie prywatne

Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Mathilde (Tilly) Grosser (1920–1945), pielęgniarka pracująca w Rothschild Hospital^[7]. Wkrótce po ślubie w 1941 Tilly zaszła w ciążę, ale ze względu na ryzyko wywiezienia do obozu, zostali zmuszeni do usunięcia ciąży. Zginęła w czasie II wojny światowej w obozie koncentracyjnym Bergen-Belsen.

W 1947 roku poślubił Eleonorę Katharinę Schwindt. Mieli jedną córkę Gabriele Frankl-Vesely (ur. 1947), która została psychologiem dziecięcym^[1].

Odznaczenia

• 1969 – Krzyż Honorowy I Klasy za Naukę i Sztukę^[8]
• 1981 – Odznaka Honorowa za Naukę i Sztukę^[8]
• 1988 – Wielka Srebrna Odznaka Honorowa z Gwiazdą za Zasługi dla Republiki Austrii^[8]
• 1995 – Wielka Złota Odznaka Honorowa z Gwiazdą za Zasługi dla Republiki Austrii^[8]

Wybrane prace

• Wola sensu. Założenia i zastosowanie logoterapii (The Will to Meaning. Foundations and Applications of Logotherapy);
• Bóg ukryty. W poszukiwaniu ostatecznego sensu (The Unconscious God: Psychotherapy and Theology);
• Człowiek w poszukiwaniu sensu (Man’s Search for Meaning);
• Psychoterapia dla każdego (Psychotherapie für den Laien Rundfunkvorträge über Seelenhellkunde);
• Człowiek cierpiący (Homo patiens);
• Psycholog w obozie koncentracyjnym (Ein Psycholog erlebt das Konzentrationslager);
• Nieuświadomiony Bóg (Der unbewusste Gott);

Zobacz też

• nerwica neogenna
• logoterapia