Viorel Morariu

Viorel Morariu (ur. 18 października 1931 w Cuciulata, zm. 23 maja 2017^[1]) – rumuński rugbysta, reprezentant kraju, uważany za najlepszego zawodnika swego pokolenia, następnie trener i działacz sportowy, wielokrotny mistrz kraju.

Viorel Morariu

Data i miejsce urodzenia	18 października 1931 Cuciulata
Data śmierci	23 maja 2017
Rugby union
Pozycja	rwacz
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 1947–1964 Grivița Roșie București
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1952–1964  Rumunia 22 (3)
Rugby league
Kariera trenerska
Lata Zespół 1958–1987 Grivița Roșie București 1965–1967  Rumunia

Życiorys

Pierwszy kontakt z rugby miał w 1944 roku, grać zaczął natomiast w stołecznym klubie Grivița Roșie trzy lata później, gdy podjął naukę w Liceul „Dimitrie Cantemir”. Do seniorskiego zespołu dostał się w roku 1950 i w kolejnych latach – w których klub dominował w rumuńskich rozgrywkach – łączył pracę zawodową z karierą sportową. W 1958 roku został także trenerem drużyny, którym, po zakończeniu kariery zawodniczej w 1964 roku, pozostał do roku 1987^[2][3][4]. Jako gracz, trener i działacz Grivița Roșie, z którym związany był przez czterdzieści lat, dwunastokrotnie zdobył mistrzostwo Rumunii oraz cztery puchary kraju^[3][4]. Zespół osiągał sukcesy również na arenie międzynarodowej – w 1962 roku uległ w finale Klubowego Pucharu Europy francuskiemu AS Béziers Hérault^[5], a dwa lata później zdobył to trofeum w meczu z Stade Montois^[6][7].

W latach 1951–1964 rozegrał czterdzieści pięć międzynarodowych spotkań w barwach rumuńskiej reprezentacji, z czego dwadzieścia dwa stanowiły testmecze. Brał udział w przełomowym tournee po Anglii i Walii, gdzie został pierwszym rumuńskim graczem, który zdobył przyłożenie na Twickenham. W 1958 roku został jej kapitanem i rolę tę pełnił – z jedną tylko porażką w czternastu testmeczach – do zakończenia reprezentacyjnej kariery w roku 1964. Podczas jego kadencji kadra przez cztery lata nie doznała porażki w meczach z Francją – zaliczając po dwa domowe zwycięstwa i wyjazdowe remisy – triumf z roku 1960 był jednocześnie pierwszą w historii rumuńskiego rugby wygraną nad jedną z najlepszych drużyn świata^[8][4][9][3]. W latach 1965–-1967 był trenerem kadry, prowadząc ją do zwycięstwa w połowie z dziesięciu rozegranych w tym okresie testmeczów^[9].

W 1977 roku został menedżerem narodowej reprezentacji, którą w kolejnym piętnastoleciu wyjeżdżał na tournée na Wyspy Brytyjskie i do Nowej Zelandii. Pełnił funkcję wiceprezesa (1973-1987), a następnie prezesa FRR (1990-1998), wiceprezesem FIRA-AER był natomiast przez czternaście lat, począwszy od roku 1990. We władzach światowego związku zasiadał w latach 1995-1999, oficjelem będąc także podczas Pucharów Świata w 1995 i 1999^[9][3][4]. Za zasługi dla rumuńskiego i europejskiego rugby w 2012 roku podczas gali IRB Awards otrzymał Vernon Pugh Award for Distinguished Service^[9].

Jego syn, Octavian Morariu, był reprezentantem Rumunii w rugby, a następnie działaczem sportowym, m.in. prezesem Federațiă Română de Rugby, Rugby Europe, Rumuńskiego Komitetu Olimpijskiego i Sportu oraz członkiem MKOl^[10][11][12].