Pochwiak wielkopochwowy

Pochwiak wielkopochwowy, pochwiak pochwiasty (Volvariella volvacea (Bull.) Singer) – gatunek grzybów z rodziny łuskowcowatych (Pluteaceae)^[1].

Pochwiak wielkopochwowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	łuskowcowate
Rodzaj	pochwiak
Gatunek	pochwiak wielkopochwowy
Nazwa systematyczna
Volvariella volvacea (Bull.) Singer Lilloa 22: 401 (1951)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Volvariela, Pluteaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1786 r. Jean Baptiste Bulliard nadając mu nazwę Agaricus volvaceus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1951 r. Rolf Singer, przenosząc go do rodzaju Volvariella^[1].

Synonimów łacińskich jest 20. Niektóre z nich:

• Agaricus volvaceus Bull. 1786
• Agaricus volvaceus var. volvaceus Bull. 1786
• Amanita virgata Pers. 1797
• Vaginata virgata (Pers.) Gray 1821
• Volvaria volvacea (Bull.) P. Kumm. 1871
• Volvariopsis volvacea (Bull.) Murrill 1917^[2].

Alina Skirgiełło w 1999 r. wprowadziła nazwę pochwiak pochwiasty, Władysław Wojewoda jednak uznał ja za nieodpowiednią, gdyż wszystkie pochwiaki mają pochwę i w swoim zestawieniu wielkoowocnikowych grzybów Polski w 2003 podał nazwę pochwiak wielkopochwowy^[3].

Występowanie i siedlisko

W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[4]. Jest rzadki również w całej Europie^[5].

Naziemny grzyb saprotroficzny. Rośnie na próchnicznej ziemi i na rozkładających się resztkach organicznych^[5].

Znaczenie

Grzyb jadalny. Jest uprawiany w Azji południowo-wschodniej i na Dalekim Wschodzie. Pochwiaki wielkopochwowe są bardzo popularne w kuchni tajskiej, kupowane są w krajach azjatyckich świeże, w Europie spotyka się jedynie suszone lub w puszkach^[6].

Grzyb uprawny. Pochwiaki często uprawiane są na matach ze słomy ryżowej i zbierane niedojrzałe, przed pęknięciem osłony^[7]. Łatwo się przystosowują i dojrzewanie zajmuje im od czterech do pięciu dni. Najlepiej rosną w klimatach subtropikalnych o dużych rocznych opadach. Nie są znane żadne źródła mówiące o ich hodowli przed XIX wiekiem^[8]. Przypominają trującego muchomora zielonawego (sromotnikowego), ale odróżniają je od niego różowe zarodniki, białe w przypadku muchomora. Mimo tego, wiele osób, w szczególności imigrantów z południowo-wschodniej Azji, gdzie pochwiak wielkopochowy jest powszechny, zatruło się na skutek tej pomyłki^[9].