Władysław Narkiewicz

Władysław Narkiewicz (ur. 19 lutego 1936) – polski matematyk, znany z prac z algebraicznej teorii liczb, algebry i historii matematyki. Profesor zwyczajny od 1974 roku.

Władysław Narkiewicz

Państwo działania	Polska
Data urodzenia	19 lutego 1936
Profesor nauk matematycznych
Specjalność: teoria liczb, algebra, historia matematyki[1]
Alma Mater	Uniwersytet Wrocławski
Doktorat	1961 Uniwersytet Wrocławski
Habilitacja	1967 Uniwersytet Wrocławski
Profesura	1974
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Wrocławski
Okres zatrudn.	1974-2006

Życiorys

Obronił doktorat w roku 1961^[2] i habilitował się w 1967 na Uniwersytecie Wrocławskim^[3], gdzie wykładał od 1974 do 2006. Pełnił w swoim życiu wiele różnych funkcji na Uniwersytecie, był m.in. kierownikiem Instytutu Matematycznego, dziekanem Wydziału Matematyki i Fizyki oraz prorektorem do spraw naukowych^[4].

W 1968 otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha^[5]

Niektóre prace

• The Development of prime number theory. Springer, 2002. Brak numerów stron w książce
• Elementary and Analytic Theory of Algebraic Numbers. Wyd. 3. Springer, 2004. ISBN 83-01-13604-9. Brak numerów stron w książce
• Teoria Liczb. Wyd. 3. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003. Brak numerów stron w książce
• Uniform distribution of sequences of integers in residue classes. Springer, 1984. ISBN 3-540-13872-2. Brak numerów stron w książce
• Polynomial mappings. Springer, 1995. ISBN 3-540-59435-3. Brak numerów stron w książce
• Teoria Galois dla nauczycieli. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego 1994.
• Rational Number Theory in 20th Century, Springer, London, 2012. ISBN 978-0-85729-531-6

Narkiewicz był promotorem 6 rozpraw doktorskich^[6], w tym prac W. Więsława(1971), J.Śliwy(1975), E.Dobrowolskiego(1979), A.Mądreckiego(1986), T.Webera(1989), R.Marszałak(1990) i T.Pezdy(1994).