Władysław Sidorowicz

Władysław Sidorowicz (ur. 17 września 1945 w Wilnie^[1], zm. 24 lipca 2014 we Wrocławiu^[2]) – polski lekarz psychiatra, polityk i samorządowiec, minister zdrowia i opieki społecznej (1991), senator VI i VII kadencji.

Ten artykuł dotyczy lekarza i polityka. Zobacz też: Władysław Sidorowicz – urzędnik.

Władysław Sidorowicz

Data i miejsce urodzenia	17 września 1945 Wilno
Data i miejsce śmierci	24 lipca 2014 Wrocław
Minister zdrowia i opieki społecznej
Okres	od 12 stycznia 1991 do 23 grudnia 1991
Poprzednik	Andrzej Kosiniak-Kamysz
Następca	Marian Miśkiewicz
Odznaczenia

Grób Władysława Sidorowicza na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu

Życiorys

W 1963 ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu^[3], następnie do 1968 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1968 został objęty dwuletnim zakazem studiów za udział w wydarzeniach marcowych. W rezultacie studia mógł ukończyć w 1971 w Akademii Medycznej w Łodzi. Uzyskiwał następnie specjalizację pierwszego i drugiego stopnia z psychiatrii^[4].

Jako lekarz pracował we wrocławskich placówkach – Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. Ludwika Hirszfelda, Szpitalu im. Ludwika Rydygiera, Zakładzie Opieki Zdrowotnej Śródmieście i Zespole Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej. Był również pracownikiem Akademii Medycznej, został w 1975 zwolniony z powodów politycznych. W latach 1979–1999 był zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych, od 1981 na stanowisku kierownika Poradni Zdrowia Psychicznego i ordynatora Oddziału Dziennego Psychiatrycznego^[4].

W latach 1981–1999 należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Był m.in. delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku oraz wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej związku. W stanie wojennym został internowany na okres od grudnia 1981 do czerwca 1982. Od 1982 do 1987 zasiadał we władzach krajowych Solidarności Walczącej^[4]. W 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu w zespole ds. zdrowia^[1].

Po przemianach politycznych współtworzył samorząd lekarski, przewodniczył Dolnośląskiej Izbie Lekarskiej. W 1991 pełnił funkcję ministra zdrowia i opieki społecznej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W latach 1994–2005 pracował we wrocławskim urzędzie miejskim jako lekarz miejski, dyrektor wydziału i departamentu. Zasiadał w sejmiku dolnośląskim od 1998 do 2005^[1] (z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, a następnie koalicji Platforma Obywatelska – Prawo i Sprawiedliwość, wstępując w międzyczasie do Platformy Obywatelskiej).

W wyborach parlamentarnych w 2005 z ramienia Platformy Obywatelskiej został wybrany na senatora VI kadencji w okręgu wrocławskim^[5]. W wyborach w 2007 po raz drugi uzyskał mandat senatorski, otrzymując 201 555 głosów^[6]. W 2011 bez powodzenia kandydował do Sejmu^[7].

Został pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu^[8] (w Alei Zasłużonych: pole 79, grób 869)^[9].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2012^[10]

Życie prywatne

Władysław Sidorowicz był żonaty, miał sześcioro dzieci^[1]. Był bratem psychiatry Sławomira Sidorowicza.