Włodzimierz Burzyński

Włodzimierz Stanisław Burzyński (ur. 29 kwietnia 1900 w Przemyślu, zm. 17 lipca 1970 w Gliwicach) – polski inżynier teoretyk budownictwa, profesor Politechniki Lwowskiej, po wojnie Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

Włodzimierz Burzyński

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1900 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	17 lipca 1970 Gliwice
profesor nauk inżynieryjnych
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1928
Habilitacja	1933
Profesura	1934
Uczelnia	Politechnika Lwowska Politechnika Śląska
Dziekan Wydziału Mechanicznego
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie pieczętującej się szlacheckim herbem Trzywdar^[1] jako syn Mariana Jana Tomasza, astronoma i fizyka, i Wandy z Rutkowskich^[2]. W 1910 ukończył w Przemyślu szkołę powszechną, w 1918 II Gimnazjum im. J. Słowackiego, po czym zapisał się na Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej^[2]. W czasie wojny polsko-ukraińskiej ochotniczo zaciągnął się do polskiego wojska, walczył do 16 grudnia 1918 w Kompanii Studenckiej 10 Pułku Piechoty w Przemyślu^[1]. Uczestniczył w obronie Lwowa w 1918, akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie (czerwiec-lipiec 1920), wojnie polsko-bolszewickiej (od 14 sierpnia 1920), następnie w III powstaniu śląskim w 6 Pułku powstańców (od 2 maja do 26 lipca 1921)^[1][2]. Będąc jeszcze studentem, w 1924 został powołany na młodszego asystenta w Katedrze Mechaniki. W czerwcu 1925 na Oddziale Drogowym Wydziału Komunikacyjnego Politechniki Lwowskiej uzyskał dyplom inżyniera budowy dróg i mostów^[3][1]. 5 maja 1928 na podstawie rozprawy Studium nad hipotezami wytężenia uzyskał stopień doktora nauk technicznych^[3][1]. W latach 1929–1930 studiował w Getyndze i Zurychu. Od 1930 był zastępcą profesora w Katedrze Mechaniki Ogólnej Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej^[3][1]. W 1933 na podstawie pracy habilitacyjnej O rozwinięciu potencjału sprężystości i zastosowaniach uzyskał stopień doktora habilitowanego z prawem wykładania (venia legendi) mechaniki kontinuów^[1]. W 1934 mianowany profesorem nadzwyczajnym mechaniki technicznej, dziekan Wydziału Mechanicznego w roku akademickim 1938/39 i wybrany w lipcu 1939 na rok akademicki 1939/1940^[4].

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie^[5], kierował katedrą wytrzymałości materiałów i był zastępcą dyrektora Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W czasie okupacji hitlerowskiej, w latach 1942–1944 kierował oddziałem mechanicznym Państwowych Technicznych Kursów Zawodowych. Aresztowany przez NKWD 4 stycznia 1945, zwolniony 10 lipca 1945, powrócił do pracy na PLw.

Zmuszony do wyjazdu ze Lwowa 13 lipca 1946 przybył do Gliwic, i objął kierownictwo dwóch katedr mechaniki na Wydziale Mechanicznym i Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Śląskiej. Był organizatorem Laboratorium Wytrzymałości Materiałów i współorganizatorem Laboratorium Metaloznawstwa na Wydziale Mechanicznym. 25 marca 1948 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

Od listopada 1949 na skutej ciężkiej choroby został wyłączony z aktywnej pracy naukowej i dydaktycznej^[1].

Przed wojną był projektantem mostu łukowego żelbetowego na Sole w Tresnej-Czernichowie (1934–1936) o rekordowej wówczas w Polsce rozpiętości przęsła równej 76,054 m, pięciu mostów na dopływach Soły, konstrukcji żelbetowych wież zasuw zapory w Porąbce i jednym z projektantów przełożonej drogi Żywiec–Kęty^[1].

W 1950 został członkiem Komisji Nauk Technicznych Polskiej Akademii Umiejętności, a w 1951 – członkiem Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. W 1958 był członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (w 1966 jako pierwszy otrzymał godność członka honorowego PTMTS)^[1][6].

Od 15 lutego 1925 był mężem Ireny Wandy z Walkowiczów (1904–1991)^[7], z którą miał synów Macieja (ur. 1929) i Jacka (ur. 1931)^[2].

Zmarł w Gliwicach, pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym (sektor C2-18-4)^[7].

Odznaczenia

• Śląska Wstęga Waleczności i Zasługi I klasy
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę

Źródło:^[2].

Nagrody

• Nagroda Państwowa III stopnia za prace naukowe w dziedzinie mechaniki technicznej (1951)^[8]

Upamiętnienie

Z inicjatywy wychowanków Wydziału Budownictwa Politechniki Śląskiej, 10 lipca 2020 w Czernichowie na wschodnim przyczółku, stanowiącym pozostałość mostu nad rzeką Sołą sprzed II wojny światowej, odbyło się uroczyste odsłonięcie i poświęcenie monumentu upamiętniającego profesora Włodzimierza Burzyńskiego^[9].