Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Walther Wenck

Generał Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Walther Wenck
Remove ads

Walther Wenck (ur. 18 września 1900 w Wittenberdze, zm. 1 maja 1982 niedaleko Ried im Innkreis) – niemiecki wojskowy, przemysłowiec i bojówkarz, generał wojsk pancernych, szef wydziału operacyjnego OKH, dowódca 12 Armii. Uczestnik II wojny światowej oraz rewolucji listopadowej.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Remove ads

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Urodził się jako trzeci syn oficera Maximiliana Wencka. Od 1911 roku w armii pruskiej jako kadet. W lutym 1919 wstąpił do Freikorpsu Wilhelma Reinharda i wziął udział w walkach w Berlinie. W tym samym roku został przyjęty do Reichswehry, służył w 9 pułku piechoty, gdzie po raz pierwszy spotkał Heinza Guderiana, z którym późniejsze losy wojenne wielokrotnie go łączyły. Od 1932 w 3. (Pruskim) Batalionie Zmotoryzowanym (dowodzonym przez Guderiana), który był kuźnią kadr wojsk pancernych Wehrmachtu. W 1936 ukończył kurs dla oficerów sztabu generalnego, a następnie uczestniczył w pracach organizacyjnych nad tworzeniem pierwszych niemieckich dywizji pancernych. Od 1938 dowódca 2 pułku pancernego, a od 1 kwietnia 1939 szef sztabu 1 Dywizji Pancernej.

II wojna światowa

Za udział w 1939 roku w agresji na Polskę odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy. W czasie inwazji na Francję w maju 1940 został lekko ranny w nogę. Wraz ze swoją dywizją wziął udział w ataku na ZSRR[1], za co w 1942 został odznaczony złotym Krzyżem Niemieckim. W okresie luty 1942 – sierpień 1942 oddelegowany do nauczania taktyki wojsk pancernych. W sierpniu 1942 objął stanowisko szefa sztabu LVII Korpusu Pancernego. Za zasługi w czasie walk nad Donem, został odznaczony Krzyżem Rycerskim oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Gwiazdy Rumunii za „Męstwo Wojskowe” z mieczami[2]. Od marca 1943 szef sztabu 1 Armii Pancernej, a od marca 1944 szef sztabu Grupy Armii Południowa Ukraina[1]. Po zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 został szefem wydziału operacyjnego OKH.

Obrona Berlina

13 lutego 1945 na zdecydowane żądanie Guderiana, wbrew woli Hitlera, został wyznaczony na dowódcę przeprowadzenia operacji Sonnenwende pod Stargardem. 17 lutego wracając z Berlina na stanowisko dowodzenia operacją, po przejęciu kierownicy od zmęczonego kierowcy, zasnął i pod miejscowością Altlandsberg uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu.

6 kwietnia został dowódcą 12 Armii, tzw. „Armii Wencka” (według Hitlera miała być ostatnią nadzieją Rzeszy w bitwie o Berlin)[1]. Szczupłe siły nowej armii, składającej się głównie z oddziałów od nowa sformowanych z rozbitków innych formacji oraz różnych oddziałów zapasowych i tyłowych, wykluczały możliwość wykonania postawionego zadania. W ostatnich dniach kwietnia i na początku maja, Wenck organizował działania mające na celu umożliwienie wydostania się jak największej liczby żołnierzy i cywili na zachodni brzeg Łaby, po prowizorycznej drewnianej kładce zbudowanej na resztkach mostu koło Tangermünde, do amerykańskiej strefy wpływów[3]. 7 maja w ratuszu w Stendal poddał się Amerykanom[2].

Po wojnie

W 1947 zwolniony z amerykańskiego obozu jenieckiego, pracował w sektorze prywatnym. Zginął w wypadku samochodowym w Austrii. Pochowany w miejscu zamieszkania w Bad Rothenfelde.

Remove ads

Awanse

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads