Werner Meyer-Eppler

Werner Meyer-Eppler (ur. 30 kwietnia 1913 w Antwerpii, zm. 8 lipca 1960 w Bonn)^[1][2] – niemiecki fizyk, fonetyk i elektroakustyk, uznawany za bezpośredniego prekursora muzyki elektronicznej^[1].

Werner Meyer-Eppler

Data i miejsce urodzenia	30 kwietnia 1913 Antwerpia
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	8 lipca 1960 Bonn
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna, muzyka elektroniczna
Zawód	fizyk, fonetyk, akustyk

Życiorys

W latach 1932–1939 studiował fizykę, matematykę i chemię na Uniwersytecie Kolońskim i Uniwersytecie w Bonn^[1][2]. Z tym ostatnim uniwersytetem związał swoją karierę naukową: w 1942 uzyskał habilitcję, od 1949 był zatrudniony na stanowisku asystenta, od 1954 docenta, a od 1955 profesora^[1]. Kierował Wydziałem Fonetyki, wykładał też teorię informacji^[1][3][4].

Zajmował się zagadnieniami sztucznej mowy^[1][5], analizując różnorodne formy komunikacji interpersonalnej i komunikowania się człowieka ze światem poprzez obserwację. Badał związek między akustyką fizyczną, inżynierią komunikacyjną i tradycyjną komunikacją werbalną, tj. fonetyką zorientowaną bardziej językowo i fizjologicznie. Wprowadził nowe techniki analityczne, takie jak analiza korelacji, metody statystyczne amplitudy oraz traktowanie formantów samogłosek jako problemu wartości własnych^[2].

Pod koniec lat 40. skupił się na problematyce wytwarzania dźwięku, zwłaszcza na związkach zachodzących pomiędzy strukturą generowanego elektronicznie sygnału a barwą otrzymywanego dźwięku. Zestawiając i nakładając na siebie tony proste formował szeregi złożonych dźwięków syntetycznych, nazywanych przez niego modelami dźwiękowymi^[1][5]. Metodę tę przedstawił w licznych publikacjach, audycjach radiowych i wykładach^[2]. Zainteresowało się nią środowisko muzyczne, zwłaszcza kompozytorzy z tzw. „kolońskiej szkoły” muzyki elektronicznej – Robert Beyer, Herbert Eimert i Karlheinz Stockhausen^[1]. W 1950 Meyer-Eppler wraz z Robertem Beyerem demonstrował swoje elektroniczne modele dźwiękowe podczas kursu pod nazwą „Klangwelt der elektronische Musik” na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie^[4][5][6]. Beyer skoncentrował się na zasadach projektowania stosowanych przy konstruowaniu elektronicznych instrumentów muzycznych, a Meyer-Eppler przedstawił stan badań w dziedzinie syntezy mowy^[3]. Rok później obaj wrócili do Darmstadt z cyklem wykładów na temat możliwości elektronicznego wytwarzania dźwięku^[4][6].

W 1951 wraz z Eimertem i Beyerem założył przy radiu kolońskim NWDR Studio muzyki elektronicznej (WDR)(inne języki). Było to pierwsze tego rodzaju studio poświęcone muzyce wykorzystującej dźwięki generowane elektronicznie^[1][4][5].

Meyer-Eppler, mimo iż sam nie był kompozytorem, wniósł pionierski wkład w rozwój muzyki elektronicznej. To od niego przejęto nie tylko syntezę addytywną, ale także sam termin „muzyka elektroniczna”^[1][2].

Wybrane publikacje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])

• Elektronische Klangerzeugung, elektronische Musik und synthetische Sprache, Bonn 1949
• Einige Probleme u. Methoden d. Kommunikationsforschung, „Fernmeldetechnik”, 5, 1952, s. 514–522
• Elektronische Kompositionstechnik, „Melos”, 20, 1953, s. 5–9
• Statistische und psychologische Klangprobleme, „Die Reihe”, 1 (Elektronische Musik), 1955
• Realization of Prosodic Features in Whispered Speech, „Journal of the Acoustical Society of America”, 29, 1957, s. 104–106