W roku 938 Wichman zbuntował się z powodu przyznania dowództwa wojskowego nad północnym pograniczem Księstwa Saksonii jego bratu, Hermanowi, twierdząc między innymi, że miał większe prawa do tej godności z tytułu swojego starszeństwa i powinowactwa z wdową królewską Matyldą von Ringelheim. Wspierali go Eberhard z Frankonii i Thankmar, przyrodni brat Ottona I. Rewolta została szybko stłumiona, Thankmar został zabity w tym samym roku przez margrabiego Hermanna Billunga na zamku Eresburg, a Eberhard zginął rok później w decydującej bitwie pod Andernach. Wichman zawarł wówczas sojusz z plemionami słowiańskimi i ruszył na wojnę przeciwko swoim byłym ziomkom^[1]. Ostatecznie pogodził się z Ottonem w roku 941.

Wichman był mężem Frederuny (lub Fridaruny), siostry królowej Matyldy von Ringelheim. Po śmierci męża Frederuna została mniszką. Zmarła 18 stycznia 971 roku. Z Frederuną Wichman miał trzech synów i jedną córkę: Wichmana Młodszego; Brunona, biskupa Verden; Ekberta Jednookiego(inne języki) i Hedwigę, żonę Zygfryda (syna Gerona).

Życiorys

Przypisy

Bibliografia