Wiktar Kuczynski

Wiktar Francawicz Kuczynski (biał. Віктар Францавіч Кучынскі, ros. Виктор Францевич Кучинский, Wiktor Francewicz Kuczinski; ur. 2 lipca 1958 w Zabrodziu w rejonie żytkowickim) – białoruski polityk, wieloletni parlamentarzysta (1990–2008), bliski współpracownik Alaksandra Łukaszenki.

Wiktar Kuczynski

Віктар Кучынскі

Pełne imię i nazwisko	Wiktar Francawicz Kuczynski
Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1958 Zabrodzie, rejon żytkowicki
Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji
Okres	od 27 listopada 1996 do 2008
Poprzednik	stanowisko utworzone
Deputowany Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji
Okres	od 16 maja 1990 do 9 stycznia 2001 (od 27 listopada 1996 nie uczestniczył w pracach)
Przynależność polityczna	bezpartyjny, bez frakcji (XIII kadencja)
Następca	wybory nie odbyły się
Odznaczenia

Życiorys

Ukończył naukę w Wyższej Szkole Wojskowo-Politycznej w Kurgańsku oraz prawo i historię na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym. Uzyskał dyplom w Akademii Zarządzania przy Prezydencie Republiki Białorusi. W młodości pracował jako elektromonter w Kobryniu. W 1990 został wybrany deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR.

W 1995 roku pełnił funkcję asystenta Prezydenta Republiki Białorusi do zadań specjalnych^[1].

W pierwszej turze wyborów parlamentarnych 14 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Kobryńskiego Okręgu Wyborczego Nr 23^[1]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego^[2]. Był bezpartyjny^[1], nie należał do żadnej z frakcji deputackich. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Francuskiej^[3]. Poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji^[4]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły^[5].

Mandat sprawował również w II i III kadencji (1996–2008). Blisko związany z prezydentem Łukaszenką, był jego osobistym doradcą. Do historii przeszło stwierdzenie Kuczyńskiego, że „jest gotów bronić prezydenta nawet przy pomocy miotacza granatów”^[6]. Od 1997 do 2001 roku stał na czele Departamentu Pomocy Humanitarnej Republiki Białorusi^[7].

Słynie z wypowiedzi o charakterze ksenofobicznym i homofobicznym. W grudniu 2005 r. przedstawił pomysł powołania specjalnych oddziałów złożonych z byłych oficerów armii, które miałyby za zadanie wyłapywać cudzoziemców podejrzanych o handel ludźmi. Jak się wyraził, w rejonie kobryńskim jest za dużo Czeczenów, Azerów i ludzi innych kaukaskich narodowości. U nas ich więcej nie będzie, pojadą do domu w swoje Himalaje. A teraz oni, jak prusaki, włażą we wszystkie szczeliny. Za tę wypowiedź ostro skrytykowała go deputowana Wolha Abramawa. Opowiada się za karalnością kontaktów homoseksualnych^[8]. W 2006 roku zaproponował, by rozstrzeliwać cudzoziemców przemycających narkotyki na Białoruś, a jej obywateli skazywać na karę dożywocia za ich posiadanie^[9].

W wyborach parlamentarnych 2008 roku kandydował ponownie w okręgu Kobryń, jednak przegrał z oficjalnym kandydatem władzy Alaksandrem Zazulą, zdobywając 28,2% głosów^[10].

Odznaczony orderem „Za odwagę osobistą”, osobistą bronią, rosyjskim Orderem Sergiusza Radoneżskiego III klasy, Gramotą Pochwalną Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi^[7].

Jest żonaty i ma syna. Posiada stopień podpułkownika. W 1995 roku mieszkał w Mińsku^[1].