Wiktor Matwijenko

Wiktor Antonowycz Matwijenko (ukr. Віктор Антонович Матвієнко, ros. Виктор Антонович Матвиенко, Wiktor Antonowicz Matwijenko; ur. 9 listopada 1948 w Zaporożu, ZSRR, obecnie Ukraina, zm. 29 listopada 2018 w Kijowie^[1]) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, reprezentant Związku Radzieckiego, olimpijczyk, trener piłkarski.

Wiktor Matwijenko

Віктор Матвієнко

Pełne imię i nazwisko	Wiktor Antonowycz Matwijenko
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1948 Zaporoże
Data i miejsce śmierci	29 listopada 2018 Kijów
Wzrost	175 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1966–1967 Metałurh Zaporoże 1968–1969 SK Odessa 44 (1) 1970 Metałurh Zaporoże ? (1) 1970–1977 Dynamo Kijów 188 (7) 1978 Dnipro Dniepropetrowsk 21 (1)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1971–1977  ZSRR 21 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1979 Awanhard Równe (asystent) 1980–1982 Awanhard Równe 1985 Awanhard Równe 1991–1992 Orlęta Łuków 1993 Podilla Chmielnicki 1993 Torpedo Zaporoże 1994 Bukowyna Czerniowce 1995 Tiligul-Tiras Tyraspol 1996–1997 Torpedo Zaporoże 1998 Doʻstlik Yangibozor 2001–2002 Stal Ałczewsk (asystent)
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka nożna
Odznaczenia

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Wychowanek drużyny Metałurh Zaporoże. Już jako 18 latek występował w podstawowym składzie zespołu. W latach 1968–1969 „odbywał służbę wojskową” w klubie SK Odessa. W 1970 powrócił do macierzystego zespołu. W 1970 przeszedł do Dynama Kijów. Z nim też odnosił największe sukcesy: Mistrzostwo ZSRR w 1971, 1974, 1975 i 1977, krajowy puchar w 1974, Puchar Zdobywców Pucharów w sezonie 1974/1975 oraz Superpuchar Europy w 1975. W 1978 kończył karierę w klubie Dnipro Dniepropetrowsk.

Kariera reprezentacyjna

W latach 1971–1978 wystąpił w 21 meczu radzieckiej reprezentacji. Zdobył brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w 1976 w Montrealu. Grał na mistrzostwach Europy w 1972, na których radziecka drużyna zajęła drugie miejsce.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery zawodniczej był najpierw w 1979 asystentem trenera, a potem głównym trenerem Awanharda Równe. W latach 1991–1992 jako trener w polskim klubie Orlęta Łuków. W latach 1993–2002 był trenerem takich klubów jak Podilla Chmielnicki, Torpedo Zaporoże, Bukowyna Czerniowce, Tiligul-Tiras Tyraspol, Doʻstlik Yangibozor i Stal Ałczewsk.

29 listopada 2018 zmarł w wieku 70 lat^[2].

Sukcesy i odznaczenia

Odznaczenia

• tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1971
• tytuł Mistrza Sportu Kategorii Międzynarodowej: 1975
• tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1975
• Order „Za Zasługi” III klasy: 2004^[3]
• Order „Za Zasługi” II klasy: 2015