Willie O’Ree - Wikiwand

Willie Eldon O’Ree (ur. 15 października 1935 w Fredericton) – kanadyjski hokeista grający na pozycji napastnika (skrzydłowego).

Szybkie fakty Pełne imię i nazwisko, Data i miejsce urodzenia ...

Pierwszy czarnoskóry zawodnik w lidze NHL (45 meczów, 14 punktów (4 gole, 10 asyst), 26 minut na ławce kar w fazie zasadniczej)^[1]. Jest często nazywany "Jackiem Robinsonem hokeja na lodzie" z powodu przełamania bariery segregacji rasowej w lidze NHL^[2], a także publicznie oświadczył, że w młodym wieku spotkał słynnego baseballistę^[3]^[4].

W listopadzie 2018 roku został wprowadzony do Hockey Hall of Fame. W tym samym roku władze ligi NHL ustanowiły jego imieniem coroczną nagrodę pn. Willie O’Ree Community Hero Award, w uznaniu "za pracę nad wywarciem pozytywnego wpływu na swoją społeczność, kulturę lub społeczeństwo, aby uczynić ludzi lepszymi poprzez hokej na lodzie"^[5].

Remove ads

Kariera

Podsumowanie

Perspektywa

Willie O’Ree karierę sportową rozpoczął w 1950 roku w Fredericton Falcons, w którym grał do 1951 roku. Następnie został zawodnikiem Fredericton Merchants. Następnym klubem w karierze zawodnika był Fredericton Capitals, w którym w latach 1952–1953 w grał drużynie juniorów, następnie w latach 1953–1954 grał w drużynie seniorów. Następnie reprezentował barwy: Quebec Frontenacs w sezonie 1954/1955, Kitchener Canucks w sezonie 1955/1956 oraz Quebec Aces w sezonie 1956/1957.

Następnie został zawodnikiem występującego w lidze NHL Boston Bruins, w którym zastąpił Leo Labine'a, który nie mógł grać z powodu choroby^[6]. W 1956 roku O’Ree w wyniku uderzenia w prawe oko przez zbłąkany krążek został oślepiony^[7], co uniemożliwiłoby mu grę w lidze NHL, gdyby władze Boston Bruins wiedziały o tym. Jednak O’Ree zdołał utrzymać tę informację w tajemnicy i tym samym 18 stycznia 1958 roku w wygranym 3:0 meczu domowym z Montreal Canadiens, zadebiutował w lidze NHL^[8]^[9], stając się tym samym pierwszym czarnoskórym zawodnikiem, który zagrał w lidze NHL^[7]^[10]. Łącznie w sezonie 1957/1958 w lidze NHL rozegrał 2 mecze, grając w tej samej linii z centrem Donem McKenneyem oraz prawoskrzydłowym Jerrym Toppazzinim^[10]. Następnie reprezentował barwy: występującego w lidze AHL Springfield Indians (1958), występującego w lidze QHL Quebec Aces w sezonie 1958/1959, występującego w lidze EPHL Kingston Frontenacs w sezonie 1959/1960.

W sezonie 1960/1961 wrócił do Boston Bruins. W 1960 roku podczas jednego z meczów z Chicago Blackhawks na Chicago Stadium miał miejsce incydent na tle raistowskim. O’Ree twierdził wówczas, że kilku zawodników drużyny Czarnych Jastrzębi obraziło go rasistowskimi wyzwiskami, natomiast Eric Nesterenko uderzył go w tyłek, a także wybił mu dwa przednie zęby oraz złamał nos, natomiast O’Ree odpowiedział uderzeniem Erica Nesterenko kijem w głowę, co według zawodnika, „prawie wywołało zamieszki”^[11]. Według zawodnika, kibice drużyny Czarnych Jastrzębi wyzywali go na tle rasistowskim, natomiast zawodnicy grozili mu śmiercią, że miał „szczęście, że wydostał się z areny żywy”^[11]. Po sezonie 1960/1961, w którym w fazie zasadniczej rozegrał 43 mecze, w których zdobył 14 punktów (4 gole, 10 asyst) oraz spędził 26 minut na ławce kar^[12], został sprzedany do Montreal Canadiens, jednak według zawodnika, nie zagrał w drużynie z powodu działaczy klubu, mających poglądy rasistowskie^[11], a także to, czarnoskórzy byli gorzej traktowani w amerykańskich miastach, niż w Toronto i w Montrealu, natomiast fani klubów ligi NHL z tych miast mieli krzyczeć m.in.: Wracaj na Południe i Jak to możliwe? nie zbierasz bawełny?. Jednak zawodnikowi nie robiło to żadnego wrażenia, który twierdził, że chce być hokeistą, a jeśli nie mogli zaakceptować tego faktu, to był ich problem, a nie jego^[13].

W 1961 roku przeszedł do występującego w lidze EPHL Hull-Ottawa Canadiens, jednak jeszcze w tym samym roku przeszedł do występującego w lidze WHL Los Angeles Blades, w którym grał do 1967 roku. Następnie w latach 1967–1972 reprezentował barwy San Diego Gulls, w barwach którego w sezonie 1968/1969 został wybrany do Second All-Star Team ligi WHL. W sezonie 1972/1973 przeszedł do występującego w lidze AHL New Haven Nighthawks, jednak jeszcze w tym samym sezonie wrócił do San Diego Gulls, w którym grał do końca sezonu 1973/1974. Następnie w latach 1974–1976 był zawodnikiem San Diego Charms, w którym nie rozegrał żadnego meczu oraz w sezonie 1978/1979 reprezentował barwy występującego w lidze PHL San Diego Hawks, po czym zakończył karierę sportową^[12].

Remove ads

Po zakończeniu kariery

Podsumowanie

Perspektywa

Willie O’Ree po zakończeniu kariery sportowej był nagradzany wieloma wyróżnieniami za wkład w hokeja na lodzie. W 1984 roku został wprowadzony do New Brunswick Sports Hall of Fame^[14]. W 2008 roku wraz z Kevinem Weekesem wystąpił w serialu pt. Wszyscy nienawidzą Chrisa w odcinku 59 pt. Wszyscy nienawidzą Gretzky’ego^[15]^[16]. W 2003 roku został nagrodzony Lester Patrick Trophy – nagrodą dla osoby, która wyróżniła się wybitnym wkładem w popularyzację hokeja na lodzie w Stanach Zjednoczonych, a w 2005 roku został odznaczony Orderem Nowego Brunszwiku^[14].

19 stycznia 2008 roku władze Boston Bruins i zastępca komisarza ligi NHL, Bill Daly uhonorowali O’Ree w hali TD Garden w Bostonie z okazji 50. rocznicy jego debiutu w lidze NHL. Ponadto Muzeum Sportu Nowej Anglii, znajdujące się w tej hali, ustanowiło specjalną wystawę poświęconą karierze O’Ree, zawierającą wiele przedmiotów wypożyczonych z jego osobistej kolekcji^[17]. Wśród obecnych na uroczystości byli przyjaciele z rodzinnego miasta O’Ree, Fredericton, którego władze 17 stycznia 2008 roku nazwało jego imieniem kompleks sportowy, położony w północnej części miasta^[18]. W tym samym roku władze Boston Bruins oraz ligi NHL, nazwało imieniem O’Ree lodowisko do gry w ulicznego hokeja na lodzie w Bostonie^[4]. 27 stycznia 2008 roku, władze ligi NHL, podczas 56. Meczu Gwiazd NHL w Atlancie w stanie Georgia, uhonorowało O’Ree. 5 lutego 2008 roku, stacja ESPN z okazji Miesiąca Czarnej Historii wyemitował program specjalny poświęcony O’Ree. 29 października 2008 roku Uniwersytet Stanowy San Diego w San Diego przyznał O’Ree nagrodę za wybitne zaangażowanie w różnorodność i zrozumienie międzykulturowe^[19]. W tym samym roku został również wprowadzony przez San Diego Hall of Champions do Breitbard Hall of Fame^[14], honorując najlepszych sportowców San Diego^[14], natomiast 30 grudnia 2008 roku otrzymał Order Kanady – najwyższe odznaczenie cywilne w Kanadzie^[20].

Został uhonorowany jako pionier hokeja na lodzie i oddany mentor młodzieży w Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych^[21]. 28 czerwca 2011 roku, Muzeum Sportu Nowej Anglii w hali TD Garden w Bostonie uhonorowało O’Ree nagrodą Hockey Legacy Award podczas 10. edycji programu pn. "The Tradition". Gwiazdami wieczoru byli także m.in.: Larry Bird, Ty Law, Mike Lowell^[22]. W marcu 2012 roku władze Buffalo Sabres zorganizowało weekend umiejętności O’Ree^[23]. 16 października 2015 roku, władze klubu ligi AHL, San Diego Gulls zastrzeżyło koszulkę klubową O’Ree^[24].

W 2016 roku, przed rozpoczęciem finałów Pucharu Stanleya, w którym wystąpiły Pittsburgh Penguins oraz San Jose Sharks (wygrana rywalizacja drużyny Pingwinów 4:2), zawodnik drużyny Rekinów, pochodzący z Barbadosu Kanadyjczyk Joel Ward, powiedział podczas wywiadu dla stacji ESPN, że O’Ree był jedną z jego inspiracji do gry w hokeja na lodzie (przez większość kariery sportowej grał z numerem 22, w którym przez większość kariery występował O’Ree), podobnie jak pierwszy czarnoskóry baseballista z lidze MLB, Jackie Robinson (na zakończenie kariery sportowej grał z numerem 42, w którym Jackie Robinson występował w ostatnich latach swojej kariery sportowej)^[25].

3 listopada 2017 roku, został uhonorowany sztandarem przez Springfield Thunderbirds podczas ceremonii przedmeczowej, w celu upamiętnienia jego kariery w Springfield Indians^[26].

25 stycznia 2018 roku otrzymał od byłego obrońcy Boston Bruins, Matta Grzelczyka i jego ojca, Johna Grzelczyka, wieloletniego pracownika Boston Garden i TD Garden, oryginalną koszulkę Boston Bruins z numerem 22, w której O’Ree grał z sezonie 1960/1961^[27]^[28]. W tym samym czasie ówczesny debiutant ligi NHL, czarnoskóry zawodnik Washington Capitals, Madison Bowey (jego ojciec był czarnoskóry), wybrał numer 22, w celu uczczenia kariery O’Ree^[29].

26 czerwca 2018 roku ogłoszono o wprowadzeniu O’Ree do Hockey Hall of Fame, jako pierwszy czarnoskóry zawodnik ligi NHL^[30]^[31]^[32].

1 listopada 2018 roku, O’Ree uczestniczył w uroczystości poświęcenia lodowiska do gry ulicznego hokeja na lodzie, nazwanego jego imieniem, w dzielnicy Bostonu, Allston, jako część kontynuacji dziedzictwa O’Ree w Boston Bruins^[33].

2 maja 2019 roku, na mocy Ustawy 116 Kongresu Stanów Zjednoczonych (podpisana 19 stycznia 2022 roku przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Joego Bidena), podjęto decyzję o przyznaniu O’Ree Złotego Medalu Kongresu – najwyższego zaszczytu Kongresu Stanów Zjednoczonych, za jego wkład w „hokej na lodzie, inkluzję i możliwości rekreacyjne”^[34]. O’Ree jest pierwszym zawodnikiem w historii ligi NHL, uhonorowanym takim zaszczytem^[35]^[36].

27 maja 2020 roku O’Ree znalazł się w Canada’s Sports Hall of Fame w kategorii Budowniczy^[37], jednak z powodu obaw związaną z pandemią COVID-19, ceremonia została przełożona na 3 października 2021 roku^[38].

12 stycznia 2021 roku, władze Boston Bruins ogłosili, że 18 lutego 2021 roku, zastrzeżą numer 22, z którym O’Ree grał w ich klubie^[39], jednakże władze ligi NHL przeniosły tę ceremonię na 18 stycznia 2022 roku^[40]^[41]. W tym samym roku, z okazji Miesiąca Czarnej Historii, wszyscy zawodnicy ligi NHL nosili na hełmach pamiątkową naklejkę ku czci O’Ree, w okresie od 16 stycznia 2021 roku do 28 lutego 2021 roku^[42].

Remove ads

Wpływ na hokej

Po Willim O’Ree, następny czarnoskóry zawodnik w lidze NHL pojawił się w 1974 roku, kiedy zawodnikiem Washington Capitals został Mike Marson. W połowie 2010 roku w lidze NHL grało już 23 czarnoskórych zawodników. Art Dorrington był pierwszym czarnoskórym hokeistą, który podpisał kontrakt z klubem ligi NHL (w 1950 roku z New York Rangers), jednak w lidze nigdy nie zagrał. Obecnie zawodnicy klubów ligi NHL są zobowiązani do uczestnictwa w przedsezonowym seminarium szkoleniowym dotyczącym różnorodności^[43], a wszelkie nadużycia na tle rasowym karane są zawieszeniem lub grzywną^[44].

W 1998 roku, kiedy O’Ree pracował w Hotelu del Coronado w San Diego w Kalifornii, władze ligi NHL zaproponowały mu stanowisko dyrektora ds. rozwoju młodzieży w grupie zadaniowej ds. róźnorodności^[45]. Podróżuje po Ameryce Północnej do szkół i programów hokejowych, m.in. NHL/USA Hockey Diversity Task Force – program non-profit dla młodzieży z mniejszości, który zachęca ich do nauki i gry w hokeja na lodzie, w celu promowania wzajemnych więzi oraz zaufania.

Statystyki

Klubowe

Więcej informacji Sezon, Klub ...

Sezon	Klub	Liga	Sezon zasadniczy					Faza play-off
Sezon	Klub	Liga	M	G	A	Pkt	Min	M	G	A	Pkt	Min
1950/1951	Fredericton Falcons	NBAHA	–	–	–	–	–	2	0	0	0	4
1951/1952	Fredericton Merchants	YCHL	6	10	4	14	2	8	10	5	15	18
1951/1952	Fredericton Jr. Capitals	NBJHL	3	2	0	2	0	–	–	–	–	—
1952/1953	Fredericton Jr. Capitals	NBJHL	12	15	3	18	6	4	5	0	5	2
1952/1953	Fredericton Capitals	NBSHL	2	2	0	2	0	–	–	–	–	—
1953/1954	Fredericton Capitals	NBSHL	23	7	11	18	15	25	15	10	25	10
1954/1955	Quebec Frontenacs	QJHL	43	27	17	44	41	17	7	6	13	10
1955/1956	Kitchener Canucks	OHA	41	30	28	58	38	8	4	3	7	6
1956/1957	Quebec Aces	QHL	68	22	12	34	80	15	3	3	6	10
1957/1958	Boston Bruins	NHL	2	0	0	0	0	–	–	–	–	—
1957/1958	Springfield Indians	AHL	6	0	0	0	0	–	–	–	–	—
1957/1958	Quebec Aces	QHL	57	13	19	32	43	9	4	2	6	8
1958/1959	Quebec Aces	QHL	56	9	21	30	74	–	–	–	–	—
1959/1960	Kingston Frontenacs	EPHL	50	21	25	46	41	–	–	–	–	—
1960/1961	Boston Bruins	NHL	43	4	10	14	26	–	–	–	–	—
1960/1961	Hull-Ottawa Canadiens	EPHL	16	10	9	19	21	–	–	–	–	—
1961/1962	Hull-Ottawa Canadiens	EPHL	12	1	2	3	18	–	–	–	–	—
1961/1962	Los Angeles Blades	WHL	54	28	26	54	57	–	–	–	–	—
1962/1963	Los Angeles Blades	WHL	64	25	26	51	41	3	2	3	5	2
1963/1964	Los Angeles Blades	WHL	60	17	18	35	45	12	4	8	12	10
1964/1965	Los Angeles Blades	WHL	70	38	21	59	75	–	–	–	–	—
1965/1966	Los Angeles Blades	WHL	62	33	33	66	30	–	–	–	–	—
1966/1967	Los Angeles Blades	WHL	68	34	26	60	58	–	–	–	–	—
1967/1968	San Diego Gulls	WHL	66	21	33	54	54	7	2	2	4	6
1968/1969	San Diego Gulls	WHL	70	38	41	79	63	7	3	3	6	12
1969/1970	San Diego Gulls	WHL	66	24	22	46	50	6	6	3	9	4
1970/1971	San Diego Gulls	WHL	66	18	15	33	47	6	4	1	5	14
1971/1972	San Diego Gulls	WHL	48	16	17	33	42	4	0	1	1	2
1972/1973	New Haven Nighthawks	AHL	50	21	24	45	41	–	–	–	–	—
1972/1973	San Diego Gulls	WHL	18	6	5	11	18	6	1	4	5	2
1973/1974	San Diego Gulls	WHL	73	30	28	58	89	4	3	3	6	0
1974/1975	San Diego Charms	SoCal-Sr.	–	–	–	–	–	–	–	–	–	—
1975/1976	San Diego Charms	SoCal-Sr.	–	–	–	–	–	–	–	–	–	—
1978/1979	San Diego Hawks	PHL	53	21	25	46	37	–	–	–	–	—
Łącznie w NBAHA			–	–	–	–	–	2	0	0	0	4
Łącznie w YCHL			6	10	4	14	2	8	10	5	15	18
Łącznie w NBJHL			15	17	3	20	6	4	5	0	5	2
Łącznie w NBSHL			25	9	11	20	15	25	15	10	25	10
Łącznie w QJHL			43	27	17	44	41	17	7	6	13	10
Łącznie w OHA			41	30	28	58	38	8	4	3	7	6
Łącznie w QHL			181	34	52	86	197	24	7	5	12	18
Łącznie w NHL			45	4	10	14	26	–	–	–	–	—
Łącznie w AHL			56	21	24	45	41	–	–	–	–	—
Łącznie w EPHL			78	32	36	68	80	–	–	–	–	—
Łącznie w WHL			785	328	311	639	669	55	25	28	53	52
Łącznie w SoCal-Sr.			–	–	–	–	–	–	–	–	–	—
Łącznie w PHL			45	4	10	14	26	–	–	–	–	—