Wincenty Teofil Popiel

Wincenty Teofil Chościak-Popiel herbu Sulima (ur. 21 lipca 1825 w Czaplach Wielkich, zm. 7 grudnia 1912 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny płocki w latach 1863–1875, biskup diecezjalny kujawsko-kaliski w latach 1876–1883, arcybiskup metropolita warszawski w latach 1883–1912.

Wincenty Teofil Chościak-Popiel

Kraj działania	Królestwo Polskie
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1825 Czaple Wielkie
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1912 Warszawa
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie
Arcybiskup metropolita warszawski
Okres sprawowania	1883–1912
Biskup diecezjalny kujawsko-kaliski
Okres sprawowania	1875–1883
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	5 sierpnia 1849
Nominacja biskupia	16 marca 1863
Sakra biskupia	6 grudnia 1863

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	6 grudnia 1863
Miejscowość	Płock
Miejsce	katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator	Henryk Ludwik Plater
Konsekrowani biskupi Karol Hryniewiecki 7 maja 1883 Antoni Franciszek Sotkiewicz 20 maja 1883

Życiorys

Był czwartym synem Konstantego i Zofii z hr. Badenich. W 1846 ukończył studia prawnicze w Warszawie^[1], po których pracował w sądownictwie. Po śmierci ojca wrócił na wieś i tam podjął decyzję o wstąpieniu do kieleckiego seminarium, które ukończył w 1849. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 sierpnia 1849^[2]. Studiował w Lowanium, gdzie otrzymał tytuł doktora teologii, i w Rzymie. Po powrocie do Kielc został profesorem seminarium i pełnił funkcję wiceregensa^[3].

W 1862 trafił do Warszawy, gdzie pełnił funkcję rektora Akademii Duchownej w Warszawie.

16 marca 1863^[2] papież Pius IX mianował go biskupem diecezjalnym diecezji płockiej. Sakrę biskupią przyjął 6 grudnia 1863 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku. Udzielił mu ich Henryk Ludwik Plater, któremu asystowali dwaj prezbiterzy: kustosz płocki Tomasz Franciszek Myśliwski i prokurator miejscowej kapituły katedralnej Antoni Baliński, którzy na tę okoliczność otrzymali papieską dyspensę^[4]. W 1868 został zesłany do Nowogrodu Wielkiego. Dopiero układy między stolicą Apostolską a rządem rosyjskim położyły kres banicji. Bullą papieską z 5 lipca 1875^[5] mianowany został biskupem diecezjalnym diecezji kujawsko-kaliskiej, a 15 marca 1883^[6] arcybiskupem metropolitą warszawskim.

Zmarł w nocy 7/8 grudnia 1912 w Warszawie^[7]. Został pochowany w krypcie arcybiskupów warszawskich w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie.