Witold Wincenty Staniszkis

Witold Wincenty Staniszkis (ur. 4 października 1908 w Krakowie^[1], zm. 28 lutego 2008 w Warszawie)^[2] – polski inżynier hydrotechnik, pracownik naukowy, działacz Obozu Wielkiej Polski i Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”, więzień polityczny w okresie stalinowskim.

Zobacz też: Witold Staniszkis.

Witold Staniszkis

Data i miejsce urodzenia	4 października 1908 Kraków
Data i miejsce śmierci	28 lutego 2008 Warszawa
Zawód, zajęcie	hydrotechnik, pracownik naukowy, działacz polityczny

Grób Witolda Wincentego i Marii Staniszkisów na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Był synem Witolda Teofila Staniszkisa i Wandy z domu Piotrowskiej^[2][3].

Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie (matura 1927)^[4] i Politechnikę Warszawską (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego, 1936)^[5]. Jako pracę dyplomową zaprojektował trybunę dla toru wyścigów konnych na Służewcu w Warszawie i kierował jej budową. Pracował też przy wznoszeniu Gdyni.

Działalność polityczna

Przed II wojną światową był członkiem Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, Oddziału Akademickiego Obozu Wielkiej Polski (którym kierował do 1933)^[6], Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga” jako zastępca Bolesława Piaseckiego (od 1935)^[7]. Kierował też Wydziałem Pracy RNR^[8]. W marcu 1939 został wydawcą miesięcznika „Wielka Polska”, redagowanego przez Wojciecha Wasiutyńskiego i Stanisława Cimoszyńskiego^[9]. Brał udział w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji niemieckiej był członkiem Konfederacji Narodu, pracował jako robotnik leśny.

Działalność powojenna

W 1945 wyjechał z rodziną do Gdańska, gdzie został jednym z założycieli Biura Odbudowy Portów, zostając naczelnikiem Kierownictwa Robót w Gdańsku^[5]. Zajmował się odbudową portu w Gdańsku oraz planami odbudowy portu w Szczecinie.

W 1948 został aresztowany i więziony przez kilka lat za przedwojenną przynależność do ONR. Po wyjściu na wolność powrócił do Warszawy, gdzie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. Był m.in. docentem w Instytucie Organizacji Przemysłu Maszynowego „Orgmasz” i wykładowcą na Politechnice Białostockiej.

Po 1989 zaangażował się w odbudowę ruchu narodowego. Został członkiem Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. W 1992 na zjeździe SN-D został wiceprzewodniczącym Rady Politycznej. Był nim do 1999. Po zjednoczeniu SN-D ze Stronnictwem Narodowym w 1999 wycofał się z życia politycznego.

Został pochowany 7 marca 2008 na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 11-3-1)^[10]. Był ojcem Jadwigi Staniszkis i Witolda Kazimierza Staniszkisa^[2].