Wojciech Sosiński (1872–1934)

Wojciech Sosiński (ur. 3 kwietnia 1872 w Lubomierzu, zm. 27 września 1934 w Siemianowicach Śląskich) – polski działacz związkowy i polityczny, poseł do Reichstagu w latach 1912-1918, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz I i II kadencji w II RP z ramienia Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji, poseł na Sejm Śląski III kadencji^[1].

Wojciech Sosiński

Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1872 Lubomierz
Data i miejsce śmierci	27 września 1934 Siemianowice Śląskie
Poseł do Reichstagu
Okres	od 1912 do 1918
Poseł na Sejm Ustawodawczy (II RP)
Okres	od 1919 do 1922
Przynależność polityczna	Narodowo-Chrześcijański Klub Robotniczy
Poseł I kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 1924 do 1927
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji
Poseł II kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 1928 do 1930
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji
Poseł III kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres	od 1930 do 1934
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja

Życiorys

Odezwa wyborcza z listopada 1930 podpisana m.in. przez posła Wojciecha Sosińskiego

Druga strona odezwy wzywającej do głosowania na listę nr 19 (z wykazem osób, które poparły tę odezwę)

Druga odezwa wyborcza z listopada 1930 podpisana m.in. przez posła Wojciecha Sosińskiego

Pogrzeb Wojciecha Sosińskiego w Siemianowicach Śląskich

Ukończył szkołę powszechną w Sowinie oraz kurs ekonomiczno-społeczny. W młodości wyjechał do Berlina, gdzie pracował w fabryce. Następnie udał się do Westfalii, gdzie pracował jako górnik i hutnik^[1]. Był jednym z założycieli Towarzystwa Robotników Polskich^[1]. W latach 1905–1913 był prezesem Zarządu Głównego Zjednoczenia Zawodowego Polskiego w Niemczech. Był posłem polskiej frakcji Reichstagu w latach 1912–1916 oraz (wskutek wojny) 1916–1918 z okręgu Katowice-Zabrze.

W latach 1918–1921 był przedstawicielem ludności Górnego Śląska w Naczelnej Radzie Ludowej w Poznaniu. W czasie III powstania śląskiego pracował w cywilnej administracji przy władzach powstańczych^[1]. Po wojnie poseł na Sejm Ustawodawczy (1919–1922) przynależący do Narodowo-Chrześcijańskiego Klubu Robotniczego. Pracował w komisji skarbowo-budżetowej. W 1921 wystąpił z inicjatywą budowy Uniwersytetu Śląskiego. W 1924 został posłem I kadencji Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, zastępując Bolesława Ignacego Sikorskiego. W 1930 odnowił mandat poselski z listy nr 37 (Polski Blok Chrześcijańsko-Demokratyczny) w okręgu nr 39 (Katowice). Przed wyborami brzeskimi w 1930 podpisał odezwy krytykujące rządy sanacji i wzywające do głosowania na listę Katolickiego Bloku Ludowego. W 1930 został posłem do Sejmu Śląskiego III kadencji^[1].

Zmarł 27 września 1934 w Siemianowicach Śląskich. Po jego śmierci opróżniony mandat Sejmu Śląskiego objął Stefan Giebel. Został pochowany z honorami na cmentarzu w Siemianowicach Śląskich.

Życie prywatne

Był synem Walentego i Marianny^[2]. Ożenił się z Pelagią z Taczkowskich. Miał cztery córki: Cecylię, Helenę, Witosławę i Stanisławę oraz czterech synów: Józefata, Mieczysława, Władysława i Zdzisława. Dwaj ostatni zginęli w obozie zagłady Auschwitz-Birkenau^[1].