Zatoki przynosowe

Zatoki przynosowe (łac. sinus paranasales) – przestrzenie pneumatyczne w kościach twarzoczaszki mające połączenie z jamą nosową. Są to wpuklenia błony śluzowej wrośnięte od jamy nosowej w otaczające kości, od których przyjmują swoje nazwy. Zaczynają się one rozwijać u człowieka już w życiu płodowym, ostateczne zaś wymiary osiągają w drugiej dekadzie życia^[1]. W rozwoju embrionalnym jako pierwsza wykształca się zatoka szczękowa.

Szybkie fakty

Rola zatok przynosowych w organizmie człowieka jest przedmiotem wielu badań i jak dotąd nie została ostatecznie wyjaśniona. Niektóre, domniemane funkcje zatok przynosowych to^[1]:

oddechowa (nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza oraz wyrównanie różnicy ciśnień podczas oddychania lub podczas gwałtownego wzrostu jego wartości),
węchowa,
mechaniczna (ochrona mózgoczaszki przed urazami),
termiczna (termoizolacja oraz ogrzewanie podstawy czaszki i oczodołu),
statyczna (zmniejszenie wagi szkieletu twarzoczaszki),
fonetyczna (przestrzeń rezonacyjna, ochrona ucha wewnętrznego przed przewodzeniem drogą kostną własnego głosu).

Zatoki przynosowe obejmują^[2]:

zatoki czołowe (parzyste),
komórki sitowe,
zatoki klinowe (mogą być dwie),
zatoki szczękowe (parzyste),
zatoki łzowe.

Rysunek lokalizacji zatok przynosowych
Zdjęcie RTG boczne uwidaczniające zatoki przynosowe
Zdjęcie RTG celowane na zatoki czołowe

[1]

[2]

Zatoki przynosowe

Przypisy

Wikiwand - on