Zbigniew Wilczkiewicz

Zbigniew Franciszek Wilczkiewicz ps. Kij, Świder (ur. 5 sierpnia 1921 w Bielsku III) – podporucznik piechoty Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, uczestnik Powstania Warszawskiego, cichociemny. Znajomość języków: niemiecki, angielski^[1]. Zwykły Znak Spadochronowy nr 3076, Bojowy Znak Spadochronowy nr 1598^[2][3].

Zbigniew Franciszek Wilczkiewicz

Kij, Świder

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1921 Bielsko III
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	3 Pułk Grenadierów Śląskich 1 Batalion Strzelców Podhalańskich Batalion „Kiliński” Batalion „Rum”
Stanowiska	dowódca plutonu szturmowego, dowódca placówki powstańczej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Rudolfa i Genowefy z domu Szupernak. Przed 1939 rokiem uczył się w gimnazjum, należał do harcerstwa. We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany, 18 września przekroczył granicę polsko-węgierską. 15 grudnia dotarł do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, przydzielony do 3 pułku Grenadierów Śląskich. Zdał maturę. Nie brał udziału w walkach. Po upadku Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie 13 października został przydzielony do 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich. Od 3 maja 1942 uczestnik kursu Szkoły Podchorążych Piechoty. w Dundee. Po jej ukończeniu awansowany na stopień kaprala podchorążego, ze starszeństwem od 1 sierpnia 1942. Od 3 maja 1942 do 16 maja 1943 przydzielony ponownie do 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców, następnie staż w oddziałach brytyjskich^[3].

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony ze specjalnością w dywersji na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych: m.in. samochodowym, spadochronowym, walki konspiracyjnej, odprawowym (STS 43, Audley End), i in. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 4 sierpnia 1943 w Chicheley, przez szefa Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza i przerzucony na stację wyczekiwania Głównej Bazy Przerzutowej w Latiano nieopodal Brindisi we Włoszech^[3].

Skoczył do okupowanej Polski w nocy 24/25 maja 1944 w sezonie operacyjnym „Riposta”, w operacji lotniczej „Weller 23” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela, na placówkę „odbiorczą „Koliber-2" 306 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w okolicach miejscowości Zabierzów Bocheński, 11 km od Bochni, na skraju Puszczy Niepołomickiej. Razem z nim skoczyli: por. Bronisław Konik ps. Sikora, por. Zbigniew Matula ps. Radomyśl, kpt. Michał Nowakowski ps. Harpun, por. Alfred Pokultinis ps. Fon oraz kurier ppor. Jan Nodzyński ps. Łuk^[4].

Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych w Warszawie, ukończył kurs komendantów obwodów, przydzielony jako dowódca plutonu Batalionu Kiliński.

W powstaniu warszawskim, od 26 lipca przydzielony wraz z dwoma podoficerami AK do grupy cichociemnych: ppor. Józefa Zająca ps. Kolanko oraz por. Tadeusza Jaworskiego ps. Bławat. Początkowo uczestniczyli w budowie barykady u zbiegu ulic Świętokrzyskiej z Zielną, od strony Ogrodu Saskiego, następnie jako jedni z pierwszych w walkach o zdobycie PAST-y. Od 5 sierpnia w batalionie „Kiliński”, wraz z ppor. Józefem Zającem ps. Kolanko, mianowanym zastępcą dowódcy 9 kompanii tego batalionu. 6 sierpnia uczestniczyli wraz z trzema żołnierzami w rekonesansie na płonącej ul. Granicznej od strony Żelaznej Bramy. Wzięli do niewoli czterech niemieckich żołnierzy, zdobywając cztery karabiny oraz pistolet Parabellum, uwolnili oraz ewakuowali rannego w nogi radiotelegrafistę wraz z radiostacją^[3].

Wraz z kompanią walczył o utrzymanie placówki „Królewska 16” (budynek naprzeciwko ruin giełdy), położonej na obrzeżu Ogrodu Saskiego (róg Placu Grzybowskiego, Granicznej oraz Królewskiej; z drugiej strony Zielnej i Świętokrzyskiej, pośrodku PAST-a), nazywanej „Twierdzą Królewska 16" z powodu zaciętych walk − Niemcy atakowali ją ponad 30 razy, z użyciem lotnictwa, granatników, kompanii piechoty oraz dwóch czołgów − za każdym razem ataki Niemców były bezskuteczne^[3].

Od 9 września, po rozbiciu batalionu Kiliński, dowódca plutonu 9 kompanii „Romański” w Batalionie Rum, następnie 1 kompanii IV Zgrupowania „Gurt”. Walczył w Śródmieściu, 3 października odznaczony Krzyżem Walecznych^[3].

Po kapitulacji powstania w niewoli niemieckiej, osadzony w Oflagu VII A Murnau, 29 kwietnia 1945 uwolniony przez wojska amerykańskie.. 25 czerwca 1945 zameldował się w Oddziale Specjalnym Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Jego dalsze losy są nieznane^[3].

18 sierpnia 1950 The London Gazette opublikowała informację, że Zbigniew Wilczkiewicz znany, jako Francis Walden, Polak, pomocnik inżyniera (student), zamieszkały w Londynie przy 45 Matheson Road, otrzymał 19 lipca 1950 obywatelstwo brytyjskie^[5].

Awanse

• kapral podchorąży – ze starszeństwem od 1 sierpnia 1942.
• podporucznik – ze starszeństwem od 25 maja 1944.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie, m.in. 3 października 1944, 1 stycznia 1945.