Zygmunt Andrzej Wielopolski

Zygmunt Andrzej Wielopolski (ur. 30 stycznia 1833 w Krakowie, zm. 27 lutego 1902 w Berlinie) – polityk konserwatywny o orientacji prorosyjskiej, prezydent Warszawy, tajny radca, szambelan, koniuszy i wielki łowczy dworu rosyjskiego^[1], po powstaniu styczniowym czołowy działacz ugodowy^[2], XIV ordynat Ordynacji Pińczowskiej Myszkowskich^[1].

Zygmunt Andrzej Wielopolski

Fotografia z ok. 1870
Wielopolski Hrabia
Rodzina	Wielopolscy herbu Starykoń
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1833 Kraków
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1902 Berlin
Ojciec	Aleksander Wielopolski
Matka	Paulina Apolonia Potocka
Żona	Albertyna Leopoldyna Wilhelmina Montenuovo Elżbieta Niezabitowska
Dzieci	Aleksander Erwin Wielopolski Małgorzata Maria Maria Anna Paulina Alfred Wielopolski Albert Krzysztof Wielopolski
Odznaczenia

Życiorys

Syn Aleksandra Wielopolskiego i jego drugiej żony Pauliny Apolonii Potockiej. Brat Józefa Wielopolskiego. Mąż Albertyny Leopoldyny von Neipperg di Montenuovo. Ojciec Aleksandra Wielopolskiego XV ordynata Ordynacji Myszkowskich^[3]. Służbę wojskową w armii carskiej rozpoczął w 1852 roku w pułku ułanów stacjonującym na Lubelszczyźnie^[4]. Brał udział w wojnie krymskiej w latach 1855-1856.

Członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858 roku^[5].

W okresie od 16 sierpnia 1862 do 18 września 1863 roku sprawował urząd prezydenta Warszawy, powierzony mu przez ojca. Uczestniczył w 1862 roku, wraz z oberpolicmajstrem Siergiejem Muchanowem, w przygotowaniu listy 12 tysięcy młodych obywateli Królestwa Polskiego wytypowanych do branki^[6].

Był kontynuatorem polityki ojca, stając się filarem ugrupowania (z którym współpracowała część wyższej hierarchii duchownej) będącego zwolennikiem ugody z carem. W 1877 roku złożył wiernopoddańczy hołd carowi rosyjskiemu oraz deklarację lojalności i prośbę o przebaczenie przeszłości podpisaną przez ponad 800 wybitniejszych obywateli polskich. Kazimierz Krzywicki będący doradcą Zygmunta Wielopolskiego w broszurze pt. Polska i Rosja w 1872 roku zawarł credo polityczne ugrupowania związanego z Wielopolskim, sprowadzające się do rezygnacji z wszelkich pretensji narodowych, a nawet i samorządowych, za cenę obrony przed rewolucją^[7]. W memoriałach z lat 1880 i 1884 zabiegał u władz zaborczych o ustępstwa dla szlachty polskiej w imię wspólnego zagrożenia ze strony rewolucji.

12 listopada 1879 uzyskał potwierdzenie tytułu Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Margrabiego w Imperium Rosyjskim, w 1890 otrzymał rosyjski Order Świętego Aleksandra Newskiego z brylantami, w 1870 austriacki Krzyż Wielki Orderu Franciszka Józefa, a w 1884 austriacki Order Korony Żelaznej I klasy^[1].