Édouard Balladur

Édouard Balladur (ur. 2 maja 1929 w Izmirze) – francuski prawnik i polityk pochodzenia ormiańskiego, były minister i premier, parlamentarzysta, kandydat w wyborach prezydenckich.

Édouard Balladur

Data i miejsce urodzenia	2 maja 1929 Izmir
Premier Francji
Okres	od 29 marca 1993 do 11 maja 1995
Przynależność polityczna	RPR
Poprzednik	Pierre Bérégovoy
Następca	Alain Juppé
Odznaczenia

Życiorys

Absolwent Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu i École nationale d’administration. Działalność publiczną rozpoczął w latach 60. Był doradcą premiera Georges’a Pompidou. W okresie jego prezydentury był m.in. sekretarzem generalnym administracji prezydenckiej^[1].

Jako kandydat gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki w 1986 po raz pierwszy został posłem do Zgromadzenia Narodowego. Zrezygnował z mandatu, obejmując stanowisko ministra stanu oraz ministra gospodarki, finansów i prywatyzacji w drugim rządzie Jacques’a Chiraca. Funkcje te pełnił przez dwa lata. W 1988 i 1993 ponownie był wybierany do niższej izby francuskiego parlamentu. W 1989 został też radnym Paryża, w radzie francuskiej stolicy zasiadał do 2008.

29 marca 1993, po wygraniu przez koalicję Zgromadzenia na rzecz Republiki i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej wyborów parlamentarnych, został mianowany premierem nowego rządu, funkcjonującego w ramach koabitacji przy socjalistycznym prezydencie François Mitterrandzie (tzw. rząd drugiej kohabitacji).

Édouard Balladur zdecydował się wystartować w wyborach prezydenckich w 1995, mimo że jego partia wysunęła kandydaturę mera Paryża, Jacques’a Chiraca. Urzędujący premier uzyskał poparcie mniejszości gaullistów (jak Nicolas Sarkozy, Patrick Devedjian, Charles Pasqua) i większości UDF (przy sprzeciwie Valéry’ego Giscarda d’Estainga). W pierwszej turze Édouard Balladur zajął trzecie miejsce z wynikiem 18,58% głosów^[2]. 11 maja 1995, po zwycięstwie Jacques’a Chiraca, zakończył urzędowanie jako premier.

W 1995 powrócił do pracy w parlamencie, skutecznie ubiegał się o reelekcję w 1997. Rok później krótko był radnym Île-de-France. W 2002 zaangażował się w tworzenie Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, a po jej sukcesie w wyborach parlamentarnych (w których ponownie zdobył mandat) wstąpił do Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2007 zrezygnował z ubiegania się o kolejną kadencję, rezygnując z aktywności politycznej.

Odznaczony m.in. Legią Honorową II klasy, Orderem Narodowym Zasługi I klasy oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[3].

Skład rządu Édouarda Balladura

• Édouard Balladur – premier^[4]
• Simone Veil – minister stanu, minister stosunków społecznych, zdrowia i polityki miejskiej
• Charles Pasqua – minister stanu, minister spraw zagranicznych i planowania regionalnego
• Pierre Méhaignerie – minister stanu, minister sprawiedliwości
• François Léotard – minister stanu, minister obrony
• Alain Juppé – minister spraw zagranicznych
• Edmond Alphandéry – minister gospodarki
• Nicolas Sarkozy – minister budżetu
• Gérard Longuet – minister przemysłu, handlu zagranicznego, poczty i telekomunikacji, 17 października 1994 stanowisko to objął José Rossi
• Michel Giraud – minister pracy, zatrudnienia i szkoleń zawodowych
• François Bayrou – minister edukacji narodowej
• Philippe Mestre – minister weteranów i ofiar wojen
• Jacques Toubon – minister kultury i Frankofonii
• Jean Puech – minister rolnictwa i rybołówstwa
• Michèle Alliot-Marie – minister młodzieży i sportu
• Dominique Perben – minister terytoriów i departamentów zamorskich
• Bernard Bosson – minister transportu, turystyki i zaopatrzenia
• Michel Roussin – minister kooperacji, 12 listopada 1994 stanowisko to objął Bernard Debré
• Hervé de Charette – minister mieszkalnictwa
• Alain Carignon – minister komunikacji, do 19 lipca 1994
• André Rossinot – minister służby publicznej
• Alain Madelin – minister przedsiębiorczości i rozwoju gospodarczego
• François Fillon – minister szkolnictwa wyższego i badań naukowych
• ministrowie delegowani (ministres délégués): Pascal Clément, Roger Romani, Philippe Douste-Blazy, Daniel Hoeffel, Lucette Michaux-Chevry, Alain Lamassoure