Łęg zastoiskowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Łęg zastoiskowy – rodzaj łąki zajmującej siedliska podmokłe. Występuje zwykle w peryferyjnych strefach dolin rzecznych lub zagłębień jeziornych, także w lokalnych obniżeniach terenu.
Gleba mułowo-torfowa leżąca na podłożu mineralnym. Odczyn gleby kwaśny (pH=5÷6). Poziom wody zmienny – po roztopach na powierzchni, latem do 60 cm pod powierzchnią. Woda może stagnować ze względu na nieckowate ukształtowanie terenu utrudniające jej odpływ. Żyzność stosunkowo niewielka. Użytkowanie ekstensywne. Jako użytek zielony jest objęty przez program rolnośrodowiskowy – warianty 4.3 i 5.3 (szuwary wielkoturzycowe)[1]. Znaczenie gospodarskie niewielkie (siano nadające się na ściółkę).