Сїверна Европа

Сї́верна Евро́па — політичный і ґеоґрафічный реґіон Европы, що замыкат у собі державы Скандінавії тай межованї теріторії (країны тай реґіоны). Сїверный реґіон Европы має дакілько означень. Ужоє означеня описує Сїверну Европу ги теріторію на сївер від южного побережа Балтіцького моря, що розміщає ся приблизно на 54° сїверної ширины, а ширшоє означеня може ґрунтувати ся на инакых ґеоґрафічных факторах, такых гий клімат тай еколоґія.

Сїверна Европа.

Класіфікація

Єствуют всякі означеня Сїверної Европы, котрі усе замыкают у собі нордічні країни, часто брітанські островы тай балтіцькі країны, а даколи і Ґренландію.

Ґеосхема ОЗН

Субреґіони Европы за ґеосхемов ОЗН.

  Выходна Европа

  Сїверна Европа

  Южна Европа

  Западна Европа

Ґеосхема ОЗН — се сістема, выпарцёвана Статістічным віддїлом ОЗН, котра роздїлят країны світу на реґіоналні тай субреґіоналні ґрупы на основі класіфікації кодованя M49. Роздїленя учинено для статістічного удобства і не предпокладає ниякых предположинь про політічну ци иншаку принадлежность держав авадь теріторій.^[1]

У ґеосхемі ОЗН сякі державы класіфікуют ся як Сїверна Европа:^[2][3]:

•  Велика Брітанія
  • Гернсі
  • Джерсі
  • Остров Мен
•  Данія
  • Фарерскі островы
•  Естонія
•  Ірландія
•  Ісландія
•  Латвія
•  Літва
•  Норвеґія
  • Свальбард і Ян-Маєн
•   Швеція
•   Фінландія
  •  Аланды

Свойскі рисы

Сїверна Европа має выгідноє економіко-ґеоґрафічноє положиня, якоє становит ся такыми рисами:

• границя із Западнов тай Выхіднов Европов;
• выхід до морів Атлантічного (Балтіцького, Сїверного Норвезького) тай Сїверно-Ледовитого океану (Ґренландьского тай Баренцового);
• розміщеня на перерізованї значущых морськых і авіаційных маґістралів межи Европов і Сївернов Америков;
• сусїдство на южных кордонах із высокорозвитыми державами Европскої унії. Ушиткі країны є членами ОЗН; Данія, Швеція, Фінландія, Латвія, Літва і Естонія – члены ЄС; Данія, Естонія, Ісландія, Латвія, Литва, Норвеґія тай Швеція – члены НАТО.

Клімат

Клімат переважно морськый (Cfb), влажный контіненталный (Dfb), субарктічный (Dfc і Dsc) і тундровый (ET).

Ґеоґрафія

Теріторія почасти гориста, включно з сїверными вулканічными островами Ісландія тай Ян-Маєн, а ищи горськоє западноє побережа, Шкоцію тай Скандінавію.

Ґольфстрім ходь лем незначущо вплыват на клімат ушиткого реґіону. Із запада клімат мінят ся від морського до морського-субарктічного. На сївері тай у центрови Сїверної Европы клімат звычаём субарктічный авадь арктичный, а на выходї клімат переважно субарктічный і уміреный/ контіненталный.

Так само, як і клімат, і реліф, в реґіонови мінят ся ростинность, з рідков тундров на сїверови тай высокыми горами, бореалными лїсами в сїверено-выходных і централных реґіонах, уміренов смеречинов і умірено широколистяными лїсами, що ростут на югови, западови тай выходови.

Язык

Ґерманські языкы широко поширинї в сївернїй Европі, причом їхня голуза — скандінавські языкы, є майпоширинїшов ґрупов языків на Фаєрськых островах (фаєрськый)^[4],  в Ісландії (ісландськый)^[5], Данії (данськый), Норвеґії (норськый)^[6]  і Швеції (шведськый)^[7]. Выходноґерманськый анґліцькый язык є майпоширинішым першым языком на Джерсі^[8], Гернсі, острові Мен, Споєному кралёвстві тай Ірсько^[9][10]. Фінські языкы, зокрема фінськый тай естонськый, є майпоширинїшыми першыми языками Фінландії^[11] тай Естонії^[12] відповідно. Літовська тай латвійськый, є майпоширинїшыми языками Літвы^[13] тай Латвії^[14]. На Брітанськых островах говорят дакількома кельтськыми языками, включно з бритонськым, валлійськым тай ґелськый^[15].