Ahejci (Homer)

Za ostala značenja, vidite Ahejci.

Ahejci ili Ahajci (starogrčki: ) jedan je od naziva koje Homer koristi u Ilijadi (598 puta) i u Odiseji da bi označio Grke. Drugi česti nazivi koji se sreću u ta dva epa jesu Danajci (, 138 puta u Ilijadi) i Argivci (, 182 puta u Ilijadi), dok se po jedan put pojavljuju termini Panheleni () i Heleni ();^[1] svi ti nazivi koriste se kod Homera da označe zajednički grčki civilizacijski identitet.^[2] U istorijskom periodu Ahajci su bili žitelji Ahaje, oblasti koja se nalazila u severnom delu centralnog Peloponeza. Polisi koji su se nalazili u toj oblasti kasnije su obrazovali svojevrsnu konfederaciju poznatu kao Ahajski savez, koja je na vrhuncu moći bila u 3. i 2. veku pne.

Homerski i kasniji Ahejci

Homerovi "dugokosi Ahejci", kako se pretpostavlja, pripadali su mikenskoj civilizaciji koja je dominirala Grčkom u razdoblju od oko 1600. pne. do 1100. pne. Međutim, u arhajskom i klasičnom periodu termin "Ahajci" odnosio se na stanovnike mnogo manje oblasti koja se zvala Ahaja. Herodot je Ahajce iz severnog Peloponeza smatrao potomcima nekadašnjih Homerovih Ahejaca. Prema Pausaniji, koji je svoj Opis Helade napisao u 2. veku nove ere, "ahajskim" Grcima isprva su se nazivali žitelji Argolide i Lakonije.^[3] Jasno je, međutim, da Homer naziv "Ahajci" ne koristi u tom smislu.

I Pausanija i Herodot prenose legendu prema kojoj su Ahejce iz njihove prvobitne domovine proterali Dorani tokom legendarne dorske invazije na Peloponez. Ahejci su se tada preselili u oblast koja se kasnije po njima prozvala Ahajom.

U nauci još nema konsenzusa o odnosu istorijskih Ahajaca prema homerskim, i to je pitanje i dalje predmet žive rasprave. Ranije se naglasak stavljao na pretpostavljene rasne karakteristike, npr. u članku Johna A. Scotta, koji plavu kovrdžavu kosu Ahajaca poredi s "mediteranskim" Posejdonom,^[4] na osnovu aluzija koje pronalazi kod Homera, no taj je pristup u potpunosti odbačen. Prema drugoj teoriji, "Ahejce", kako su predstavljeni kod Homera, treba razumeti kao "naziv bez zemlje", kao "etnos" stvoren u okviru epske tradicije;^[5] ova teorija danas ima pristalica među onima koji zaključuju da su "Ahajci" redefinisani u 5. veku pne. kao tada savremeni govornici eolskog grčkog dijalekta.

Karl Beloch izneo je tezu da se ono što se naziva dorskom invazijom nikada nije dogodilo, nego da su peloponeski Dorani zapravo bili Ahejci.^[6] Eduard Meyer se nije složio s Belochom, već je umesto toga izneo tezu da su istinski Ahejci zapravo bili Grci koji su u kopnenoj Grčkoj živeli pre dolaska Dorana.^[7] On je svoj zaključak temeljio na istraživanju sličnosti između jezika kojim su govorili Ahajci i preistorijski Arkađani. William Prentice ne slaže se ni s Belochom ni s Meyerom te primećuje da se na osnovu arheoloških nalaza može zaključiti da su se Ahejci preselili iz "južnih oblasti Male Azije u Grčku i verovatno se prvo naselili u donjoj Tesaliji", verovatno pre 2000. godine pne.^[8]

Emil Forrer, švajcarski hetitolog, koji je u Berlinu proučavao tablice iz Boghazköya, tvrdi da su Ahejci iz prethomerske Grčke direktno povezani s terminom "zemlja Ahhiyawa" koji se spominje u hetitskim tekstovima.^[9] Međutim, u to su vreme njegove tvrdnje osporili drugi hetitolozi (tj. Johannes Friedrich 1927. godine i Albrecht Götze 1930. godine), kao i Ferdinand Sommer, koji je 1932. objavio svoje monumentalno delo Die Ahhijava-Urkunden ("Dokumenta o Ahhiyawama").^[9]

Mapa Hetitskog carstva, Ahhiyawa (Ahajci) i Wilusa (Troja) oko 1300. pne.

Hetitska dokumenta

Neki hetitski tekstovi spominju narod koji živi na zapadu i zove se Ahhiyawa.^[10] Ta se zemlja prvi put spominje u jednom pismu u kojem se izlažu povrede sporazuma koje je počinio hetitski vazal Madduwatta,^[11] i u tom se tekstu zemlja zove Ahhiya. Drugi važan primer jeste Tawagalawino pismo, koje je napisao neimenovani hetitski kralj (najverovatnije Hatusili III) iz carskog perioda (14–13. vek pne.) kralju naroda Ahhiyawa, kome se obraća kao sebi jednakom, što sugeriše da se Milet nalazio pod njegovom kontrolom.^[12] U pismu se spominje i neki raniji "incident oko Wilusa", kad su Ahhiyawa iskazali neprijateljstvo. Ahhiya(wa) su poistovećeni s Ahejcima u trojanskom ratu, a grad Wilusa s legendarnom Trojom, gde se može primetiti sličnost sa drevnim grčkim oblikom Ϝιλιον (Wilion), koji će se kasnije razviti u oblik Ίλιον (Ilion), što je bilo ime trojanske akropole.

Tačan odnos termina Ahhiyawa s homerskim Ahejcima bio je predmet žučne rasprave među naučnicima, koja se nastavila i nakon što se utvrdilo da je mikenskim linearom B zapisan najstariji oblik grčkog jezika koji nam je poznat; ranije rasprave sažeo je 1984. Hans G. Güterbock iz Orijentalnog instituta u Chicagu.^[13] Novija istraživanja, zasnovana na novom čitanju i tumačenju hetitskih tekstova, kao i na materijalnim dokazima o kontaktima Mikenjana s anadolskim kopnom, došla su do zaključka da se termin Ahhiyawa odnosi na mikenski svet ili bar na jedan njegov deo.^[14]

Egipatski izvori

Zone mikenske kulture, 1400–1100. pne. (arheološka nalazišta obeležena su crvenim tačkama).

Izneta je pretpostavka da se termin Ekwesh, koji se sreće u egipatskim dokumentima, možda odnosi na "Ahaju" (kao i hetitski Ahhiyawa), a da termini Denyen i Tanaju možda označavaju grčke "Danajce".^[15] Mikenski se svet u sačuvanim egipatskim tekstovima prvi put spominje u analima Tutmosa III (oko 1479–1425. pne.), gde se kaže da su poslanici kralja zemlje Tanaju oko 1437. pne. doneli darove egipatskom kralju da bi uspostavili diplomatske odnose dok je ovaj ratovao u Siriji.^[15] Tanaju se spominje i na jednom natpisu u Spomen hramu Amenhotepa III, koji je vladao Egiptom oko 1382–1344. pne. Štaviše, na tom su natpisu navedeni i gradovi i oblasti u zemlji Tanaju, između ostalih i Mikena, Nauplion, Kitera, Mesenija i Tebaida.^[15]

U petoj godini vladavine faraona Merneptaha zapadnu je deltu navodno napao savez Libijaca i severnih plemena. Među imenima naroda koji su izvršili napad (koji je uspešno odbijen) nalaze se i Ekwesh ili Eqwesh, koje su neki poistovetili s Ahajcima, premda se u egipatskim tekstovima izrekom kaže da su ti Ekweshi obrezani, što, kako se čini, u to doba nije bila uobičajena praksa u egejskoj oblasti. Homer spominje jedan ahejski napad na deltu, a Menelaj o tom istom napadu priča Telemahu u četvrtom pevanju Odiseje kad mu opisuje svoj povratak kući iz trojanskog rata. I kasniji grčki mitovi kažu da je Helena tokom trojanskog rata zapravo boravila u Egiptu, a ne u Troji, te da su nakon rata Grci došli i Egipat po nju.

Grčka mitologija

U grčkoj mitologiji ono što se smatralo kulturološkim razlikama među samim Grcima predstavljeno u kontekstu legendarnih genealoških linija, kojima su se oblikovale srodničke skupine, pri čemu je svaka linija kretala od jednog eponimnog pretka. Svako od grčkih plemena navodno je nazvano po svom pretku: Ahejci po Aheju, Danajci po Danaju, Kadmejci (Tebanci) po Kadmu, Heleni po Helenu, Eolci po Eolu, Jonjani po Jonu, a Dorani po Doru.

Kadmo je poticao iz Fenikije, Danaj iz Egipta, a Pelop iz Anadolije, no sva trojica su se preselila u kopnenu Grčku, gde su bili asimilovani i helenizovani. Helen, Greko, Magnet i Makedon bili su sinovi Deukaliona i Pire, jedinih ljudi koji su preživeli Veliki potop;^[16] to je pleme (ethne) isprva navodno bilo nazvano Graikoi po starijem sinu, ali je kasnije promenilo ime u Heleni po Helenu, koji se pokazao najjačim.^[17] Sinovi Helena i nimfe Orsejide bili su Dor, Ksut i Eol.^[18] Sinovi Ksuta i Kreuse, kćeri Erehtejeve, bili su Jon i Ahej.^[18]

Prema Higinu, 22 Ahejca ubila su 362 Trojanca tokom rata pod Trojom.^[19][20]