Bitka kod Lalakaona

Bitka kod Lalakaona (grčki: ) ili Bitka kod Po(r)sona (grčki: )^[1] se odograla 863. za vrijeme bizantsko-arapskih ratova u Paflagoniji (današnja sjeverna Turska) između bizantske vojske pod vodstvom Petronasa Patrikiosom, ujakom cara Mihaila III ^[2] na jednoj, te arapske vojske pod Omarom al-Aktom, emirom Melitene (današnja Malatya) na drugoj strani. Do nje je došlo nakon što je Omar, poznat po nizu uspješnih pohoda protiv Bizantinaca u prethodnim decenijama, pokrenuo veliki pohod na bizantska područja na obali Crnog mora; dok je Omar uspio rastjerati manje bizantske trupe koje su ga nastojale zaustaviti, Bizantinci su tokom njegovog pohoda uspjeli mobilizirati tri velike vojske. One su se 2. septembra uspjele spojiti kod rijeke Lalakaon i Omaru zapriječiti put, te ga opkoliti. Dan kasnije se Omar pokušao probiti, ali je u bitci poginuo, a njegova vojska sasvim uništena, s izuzetkom malog kontingenta na čelu sa njegovim sinom koji je uspio pobjeći, ali je ubrzo nakon toga zarobljen.

Bitka kod Lalakaona
Segment bizantsko-arapskih ratova
Datum 3. septembar 863 Lokacija rijeka Lalakaon, Paflagonija, Asia Minor Ishod odlučujuća bizantska pobjeda
Sukobljene strane
Emirat Melitene	Bizantsko Carstvo
Komandanti i vođe
Omar al-Aqta † (?)Karbeas †	(?)Mihailo III Petronas Patrikios Nasar

Bizantinci su taj događaj shvatili kao veliku pobjedu, odnosno odmazdu za pljačku Amoriona 838. godine, pa je ona predstavljala značajnu inspiraciju za bizantsku književnost, uključujući Pjesmu Armorija. Kasniji događaji su opravdali taj stav, jer su Bizantinci pobjedu iskoristili kako bi prodrli u Armeniju i zauzeli niz dotadašnjih arapskih područja u Maloj Aziji; time je u značajnoj mjeri eliminirana dotadašnja prijetnja koju su Arapi sa istočnih granica predstavljali Carstvu, odnosno bizantsko-arapski ratovi ušli u novu višedecenijsku fazu, u kojoj će Bizant biti u ofanzivi. Eliminacija arapske opasnosti je Bizantu omogućila da se koncentrira na svog sjevernog susjeda Bugarsku, pa je nedugo nakon bitke pod pojačanim vojnim i diplomatskim pritiskom došlo do pokrštavanja Bugara koji će otada biti čvrsto vezani za pravoslavlje.