Discitis

Discitis, diskitis, (latinski: ) je zapaljenjem izazvana bolest međupršljenskog prostora, fibroznog diska smeštenog u tom prostoru i okolnog tkiva. Od ove bolesti najčešće obolevaju deca mlađa od 10 godina starosti, mada se bolest može javiti i u ostalim starosnim grupama. U najvećem broju slučajeva discitis je nezarazna bolest, iako u svom nazivu nosi prefiks „–itis「^[1]

Discitis
lat.	Discitis
Specijalnost	reumatologija
Klasifikacija i eksterni resursi
ICD-10	M46.4
ICD-9	722.90
DiseasesDB	3847
MedlinePlus	000993
eMedicine	article/1263845
MeSH	D015299

Etiologija

Discitis je jako retka bolest, čija etiologija nije u potpunosti razjašnjena. Bolest se može javiti u bilo kom uzrastu ali se najčešće javlja kod dece mlađe od 10 godina, u fazi njihovog intenzivnog rasta.

Bolest je najčešće lokalizovana u međupršljenskim prostorima u grudnom ili lumbalnom (slabinskom) delu kičme.

Discit lokalizovan u grudnom delu kičme zbog širenja procesa prema plućima može izazvati ozbiljne poremećaje funkcija disanja.

Zbog nedovoljno jasne etiologije bolesti i različitih patofizioloških mehanizama nastanka, razlikujemo dva oblika discitisa;

Primarni oblik discitisa

Primarno nastaje u međupršljenskom prostoru i međupršljenskom disku i najčešće je uzrokovan bakterijskom ili virusnom infekcijom,

Sekundarni oblik discitisa

Nastaje kao posledica (komplikacija) drugih zapaljenjskih i nezapaljenjskih bolesti prisutnih u organizmu, koje sekundarno diseminacijom (širenjem)(najčešće preko krvi) izazivaju zapaljenje međupršljenskog diska,^[2] ili kao posledica diseminacije procesa iz okolnih struktura u međupršljenski prostor i druge strukture kičmenog stuba. Drugi procesi koji sekundarno mogu izazvati discitis su;

• osteomijelitis ^[3]
• autoimune bolesti,
• tuberkuloza,
• lekovi i druge supstance (alkohol, droga, toksini itd) ^[4]

U sekundarni oblik discita spada i izuzetno redak oblik infektivnog discita izazvan bakterijama iz grupe (latinski: ).^[5]

U sekundarni oblik spada i dicitis nastao kao komplikacija (neželjene reakcije ili infekcije međupršljenskog diska) nakon diskografije i može se javiti u <1% slučajeva.^[6], ili nakon operativnih zahvata na disku.^[7] Discitis nakon endoskopske discektomije lumbalnog (slabinskog) međupršljenskog diska javlja se u 2-3% operisanih bolesnika.^[8][9]

Klinička slika

Kliničku sliku discitisa karakteriše; spor početak bolesti, jaki bolovi u leđima, uvećana temperature tela (najčešće subfebrilna), groznica, znojenje, osećaj umora, gubitak apetita i drugi simptomi među kojima su najčešći;

• Bol u stomaku
• Bol u leđima kuku, nogama, ili preponama.
• Poteškoće pri ustajanju i stajanju
• Povećana zadnja zakrivljenost kičme
• Razdražljivost
• Dete odbijanje da se sedi, stoji ili hoda
• Ukočenost u leđima
• Gubitak apetita

Ako se infekcija proširi, proces može da pređe u hronični oblik zapaljenja kičme. U nekim slučajevima, infekcija se može proširiti na veći broj međupršljenskih segmenata i spajanjem (srašćivanjem) pršljenova kod dece izazvati zastoj u rastu i razvoju ne samo kičme već i grudnog koša. Tako može nastati deformacija kičme poznata pod nazivom kifoza.

Dijagnoza

Radiografija grudnog dela kičme pokazuje suženje međupršljenskog prostora (T3-T4) izazvanog discitisom u deteta starog 8 godina

Dijagnoza se obično postavlja na osnovu, ustanovljenog sužavanja prostora između dva pršljena i drugih promena na međupršljenskom disku i kostima kičmenog stuba. Ove promene se mogu uočiti nakon primene jedne od metoda za vizuelizaciju tkiva i organa, koje ove promene čine vidljivim (ali ne pre 2 - 3 nedelje od početka bolesti) kao što su;^[10][11].

• Radiografija lumbosakralne kičme
• Kompjuterizovana tomografija kičme
• Magnetna rezonantna tomografija kičme.

Laboratorijske analize krvi (sedimentacija, kompletna krvna slika), dopunjuju postupak utvrđivanja dijagnoze.

Lečenje

Cilj lečenja je uklanjanje uzročnika koji je izazvao zapaljenje, kupiranje pratećeg bol i uklanjanje posledica. U zavisnosti od težine infekcije i drugih promena, lečenje može biti konzervativnog (lekovi, mirovanje, fizikalne procedure) a prema potrebi i operativno.

• Infekcija se leči antibioticima ili antivirusnim lekovima u zavisnosti od uzročnika zapaljenja.
• Bol se kupira analgeticima.
• Temperatura se leči antipireticima.
• Autoimune bolesti se leče imunosupresivnim lekovima za ovu vrstu bolesti.
• Hiruško lečenje diska (retko potrebno) obuhvata; uklanjanje nekroza|nekrotičkih promena u disku nakon teških infekcija, fuziju (spajanje) implantatima ili metalnim umecima težih oštećenja kičmenih pršljenova i korekciju kifoze, kako bi se bolesniku omogućili normalni pokreti kičme.^[12]