Nasridi

Nasridi (arapski: بنو نصر‎ , banū Naṣr ili banū al-Aḥmar, španjolski: Nazarí) je ime maurske muslimanske dinastije koja je vladala Emiratom Granadom od 1238. do 1492.^[1] U tom perodu se na tronu emirata izredalo 23 emira.

Nasridi
Zemlja	Emirat Granada
Titule	emiri Granade
Osnivač	Muhamed I od Granade
Posljednji suveren	Muhamed XII Boabdil
Osnivanje	1232.
Prestanak	1492.
Etnicitet	Mauri

Historija

Dinastiju je osnovao 1232. Muhamed I (punim imenom Muhamed ibn Jusuf ibn Nasr ibn al-Ahmar) koji je bio komandant vojske iz Jaéna. On je 1212. iskoristio poraz Almohada u bitci kod Las Navas de Tolosa i zauzeo Granadu 1237. koju je pretvorio u svoju prijestolnicu.^[2]

Iako je bio vazal Fernanda III, kralja Kastilje i Leona, a nakon tog i Alfonsa X, postavio je temelje za prosperitet Granade, primajući brojne muslimanske izbjeglice iz Seville, Valencije i Murcije.^[1] Uz to je započeo je i izgradnju Alhambre.^[1]

Prvi nasridski emiri proveli su svoje mandate učvršćujući svoje položaje prema Kastilji, čiji su vazali bili i kojima su morali plaćati danak i povremeno davati​​ vojnike. Usprkos tome uspjeli su iskoristiti razlike između Kastilje i Aragona, i ispod žita sklapati saveze s berberskom subraćom iz Tlemcena i još više sa marokanskim Marinidima, koji su u nekoliko navrata napali kastiljske položaje krajem 13. i tokom prve polovice 14. vijeka.^[2] Uz pomoć marokanske subraće emiri Granade pobijedili su u važnoj bitci, u močvari "Vega de Granada" 1319., tad su uspjeli ponovno zauzeti Algeciras i Gibraltar.^[2]

Dinastija je dosegla svoj politički i kulturni zenit za vrijeme vladavine Muhameda V (1354. – 1391.), čija je vladavina protekla u miru zbog slabosti Krune Kastiljei i maranidskih sultana.^[2] Posljednji vijek Nasridske dinastije bio je nabit političkim nemirima sa kratkim periodima stabilnosti, crni oblak nad dinastiju nadvio se 1479. kad je sklopljen kastilijansko-aragonski savez. Nakon tog se kršćanska omča sve više stezala oko Emirata Granada sve dok posljednji emir Muhamed XII Boabdil nije potpisao predaju Granade 2. januara 1492.^[2]