Prva Intifada

Prva Intifada je bila palestinska pobuna protiv Izraela između 1987. i 1990. godina. Konfrontacije su često nazivane „Rat kamenja「, zbog toga što je glavno oružje demonstranata bilo kamenje.

Prva Intifada
Deo Izraelsko-palestinski sukob
IDF pregledava isprave Palestincima u Džabaliji
Vrijeme: 8 decembar 1987. – 13. septembar 1993. Mjesto: Bliski istok Izrael, Zapadna obala, Pojas Gaze Uzrok: Palestina traži punopravnu samostalnost od Izraela Rezultat: Izrael suzbija palestinsku pobunu Sporazum iz Osla Osnovana Palestinska samouprava
Sukobljene strane
Izrael	Palestina podrška:  Irak
Komandanti i vođe
Yitzhak Shamir Yitzhak Rabin Dan Shomron	Khalil al-Wazir  † Marwan Barghouti
Žrtve i gubici
277 poginulih Izraelaca[1] 175 civila[1] 102 pripadnika sigurnosnih snaga[1]	1.962 poginulih Palestinaca[1] 1.603 poginulih od Izraelaca[1] 359 poginulih od Palestinaca[1]

Nakon dugog perioda rezignacije izraelskom okupacijom, palestinsko stanovništvo na teritorijima Zapadne Obale i Pojasa Gaze 1980-ih je godina počelo podizati glas protiv takvog stanja. U decembru 1987. u izbjegličkom kampu Džebalija u Pojasu Gaze izraelski je oklopni transporter usmrtio četiri Palestinca. Lokalni Palestinci revoltirani incidentom organizirali su demonstracije koje su se proširile na ostale gradove na okupiranim teritorijima. Iako je ustanak počeo u Gazi, žarište se ubrzo premjestilo u grad Nablus na Zapadnoj obali oko kojeg se nalazilo više izbjegličkih kampova. Osim Nablusa jako središte ustanka bio je i grad Ramala s univerzitetom Bir Zeit.

Ustanak je dobio naziv Intifada, što u slobodnom prijevodu s arapskog znači „zbacivanje「. Intifada se razlikovala od dotadašnjih sličnih manifestacija palestinskog nezadovoljstva po upornosti i masovnosti podrške palestinskog stanovništva. Demonstranti su se sukobili s izraelskim snagama koje nisu bile pripremljene za takvu vrstu sukoba. Nemajući odgovor na takav nekonvencionalni način ugroze izraelske nacionalne sigurnosti, Tel Aviv je odgovorio represijom – deportacijama Palestinaca osumnjičenih za učestvovanje u ustanku, te razmještanjem brojnih policijskih i vojnih jedinica uzduž mjesta sukoba. Zatvoreni su arapski univerziteti, a zbog nedostatka razrađene procedure za takve vojno-policijske akcije pri suzbijanju prosvjeda, izraelski su vojnici često prekoračivali ovlasti u postupanju.

Broja žrtava od decembra 1987. do potpisivanja Sporazuma iz Osla 1993. je 1162 ubijenih Palestinca i 160 Izraelaca.