Regularno pismo

Regularno pismo ili standardno pismo, ili u kineskom jeziku kaišu (pojednostavljeni kineski: ; tradicionalni kineski: ; pinyin: kǎishū) i u japanskom kaišo, i obično poznat kao standardno regularno (kineski: ), je najnoviji stil kineskih kaligrafija (koji se pojavio u Cao Vej dinastiji oko 200 n. e. i sazreo stilski oko 7. veka). Stil je najčešći savremeni spis u publikacijama (posle ne-kaligrafskog spisa Song Ti). Takođe je povremeno poznata kao pravo pismo (, ) i standardno pismo (, ).

Regularno pismo
Generalno
Vrsta	Logogram
Jezici	Starokineski jezik, Srednji kineski jezik, Kineska narečja
Historija
Period	Bronzano doba kine, Gvozdeno doba kine, sadašnji dan
Klasifikacija
Porodica	Proročanski zapisi Pečatno pismo Činovničko pismo regularno pismo
Podsistemi	Kanđi Kana Handža Džujin Uprošćeno kinesko Ču nom Kitansko pismo Jurčensko pismo Tangutno pismo
ISO 15924	Hani, Hans, Hant

Historija

Standardno pismo je stvoreno između istočne Han i Cao Uei dinastije^[1], i njegov prvi poznat gospodar je Džong Jao (, , ponekad se čita )^[2], koji je živeo u periodu istočne Han do Cao Vei, oko 151-230 n. e. On je bio poznat kao „otac standardnog pisma“, i njegova poznata dela uključuju Šjuanši Biao (, ), Đianđidži Biao (, ), i Liming Biao (, ). Ćiu Šjigui () (2000, str. 143) opisuje pismo u Džongovoj Šjuanši Biao kao:

„…jasno proizlazeći iz utrobe ranog polu-kurzivnog pisma. Ako bi neko pisao uredno pisanje različitih ranih polu-kurzivnog pisma u više dostojanstven način i da bi dosledno koristio tehniku pauza ( , korišten za učvršćivanje početka ili završetka poteza) kad se završavaju vodoravni potezi, praksa koja se pojavljuje već u ranom polu-kurzivnom pismu, i ako bi dalje koristio desno-padajuće poteze sa debelim nogama, rezultat bi bio stil kaligrafije kao što je “Šjuan ši biao” []“.

Međutim, osim nekoliko književnika, vrlo malo ljudi su pisali u ovom pismu u to vreme, većina je nastavila pisati u novo-činovničkom pismu, ili mešanom obliku polu-kurzivnog i novo-činovničkog pisma^[1]. Standardno pismo nije postalo dominantno sve do ranih južnih i severnih dinastija u 5. veku. Ovo su bili razne vrste standardnog pisma koja su nastali iz novo-činovničkog pisma, kao i iz Džong Jaovog standardnog pisma^[3], i zove se „Vei regularno“ ( veikai). Dakle, standardno pismo je imao poreklo u ranim polu-kurzivnim, kao i novo-činovničkim pismima.

Šeng Điao Šju od Ču Suilianga: kaligrafija u stilu kaišua. kineski:

Pismo se smatra da je stilski sazreo za vrijeme dinastije Tang, sa najpoznatijim i često imitiranim kaligraferima regularnog pisma u tom periodu:

• U ranoj Tang dinastiji četiri velika kaligrafera ():
  • Oujang Šjun ()
  • Ju Šinan ()
  • Ču Suiliang ()
  • Šjue Đi ()
• "Jan-Liu" (“”)
  • Jan Dženđing ()
  • Liu Gongćuan ()

Vrste

Regularno pismo sa znakovima sa širinom (ili dužinom) veće od 5 cm (2 in) se obično smatra veliko regularno pismo, ili dakai (), a ono manje od 2 cm malo regularno pismo, ili šjiaokai (). Oni između se obično zovu srednje redovno pismo, ili džongkai (). Ili se upoređuju u odnosu na one oko.

Početnici kaligrafije često su preporučeni da počnu sa Osam načela Jong, za koji su rečeni da sadrže većinu, ako ne i sve, osnovne principe kaligrafije redovnog pisma.

Istaknuti artefakti sa redovnim pismom uključuju:

• Zapisi Jao Boduo skulpturanja () tokom južnih i severnih dinastija
• Ploča Guangvu generala () tokom južnih i severnih dinastija
• Ploča Longzang hrama () iz Sui dinastije
• Nadgrobni spomenik Sui Šjiaoci () iz Sui dinastije
• Nadgrobni spomenik Lepe Tong () iz Sui dinastije

Džujin koji se koristi za beleženje tekstova, iako nisu pravi kineski znakovi, gotovo uvek su napisani u stilu redovnog pisma.