Abdurrahman bin Auf

Abdurrahman bin Auf (arabisht: عبد الرحمن بن عوف, rr. 581–654)^{[1]:94,103[2]} ishte një nga shokët e profetit islam Muhamed. Një nga më të pasurit në mesin e sahabëve, ai njihet si një nga dhjetë të përgëzuarit me Xhenet.

Abdurrahman bin Auf عبد الرحمن بن عوف
Personal
Lindur	rr. 581 Meka, Hexhaz, Arabia
Vdekur	rr. 654 Medina, Kalifati Rashidun
Vend pushimi	Xhenet el-Baki, Medina
Feja	Islam
Bashkëshorti/ja	Habibe bint Xhahsh Umm Kulthum bint Ukba Umm Habiba bint Zama'a Tamadir bint al-Asbagh Sehla bint Asim Bahrije bint Hani Sehla bint Suhejl Umm Hakim bint Qariz
Prindër	Avf ibn Abd Avf (father) esh-Shifa bint Avf (mother)
Njohur për	Duke qenë shok i Muhamedit; një nga dhjetë të përgëzuarit me Xhenet
Profesioni	Biznesmen
Relations	Banu Zuhrah (klan)

Varri që i atribuohet shokut Abdurrahman bin Aufit, e vendosur në zonën Xhubejhe, në veri të Amanit, kryeqyteti i Jordanisë

Prapavija

Prindërit e tij ishin të dy nga fisi Zuhra i fisit Kurejsh në Mekë. Babai i tij ishte Avf ibn Abd Avf dhe nëna e tij ishte esh-Shifa bint Avf.^[1]:97[3]:94

Fillimisht, emri i tij ishte Abd Amr ("rob i Amrit"). Ishte Muhamedi ai që e quajti atë Abdurrahman ("rob i të Gjithëmëshirshmit").^[1]:94 Thuhet gjithashtu se emri i tij origjinal ishte Abdul Kaaba.^[1]:94–95

Ai u martua me Habibe bint Xhahsh, të gjithë vëllezërit e së cilës iu bashkuan Islamit.

Biografia

Ebu Bekri i foli Abdurrahmanit për Islamin, pastaj e ftoi të takonte Muhamedin, i cili e dëgjoi deklaratën e tij të besimit dhe i mësoi lutjet islame. Kjo ishte para se myslimanët të kishin hyrë në shtëpinë e Arkamit; Abdurrahmani ishte një nga tetë burrat e parë që pranoi Islamin.^{[4]:115–116[5]} Nga rreth 614 kurejshët paganë në Mekë "e treguan armiqësinë e tyre ndaj të gjithë atyre që ndiqnin të dërguarin; çdo fis që përmbante muslimanë u sulmua."^[4]:143 Kërcënimi i zakonshëm për tregtarët myslimanë ishte: "Ne do t'i bojkotojmë mallrat tuaja dhe do t'ju bëjmë në lypësi."^[4]:145

Abdurrahman ishte një nga një parti pioniere prej pesëmbëdhjetë myslimanësh që emigruan në Abisini në vitin 615. Myslimanët e tjerë iu bashkuan atyre më vonë, duke formuar një grup prej mbi njëqind. "Ata ishin të strehuar të sigurtë atje dhe mirënjohës për mbrojtjen e Negusit; kështu që ata mund ta adhuronin Allahun pa frikë, dhe Negusi u kishte treguar atyre gjest të mirë dhe mikpritje të ngrohtë siç ishte parathënë nga profeti edhe para se të largoheshin."^[4]:148 Në fund të vitit 619 ose në fillim të vitit 620 "ata dëgjuan se mekasit e kishin pranuar Islamin". Kjo doli të mos ishte plotësisht e vërtetë, megjithatë një numër i madh njerëzish e pranuan Islamin si rezultat i konvertimit të Omer ibn Hatabit dhe xhaxhait të profetit nga babai, Hamza ibn Abdulmuttalib. Abdurrahmani ishte një nga dyzet që "u nisën për në atdhe. Por kur arritën afër Mekës, mësuan se raporti ishte i rremë, kështu që ata hynë në qytet nën mbrojtjen e një qytetari ose vjedhurazi".^{[4]:167–168} ku ai qëndroi te Saad ibn El-Rabi.^[4]:218

Jeta në Medinë

Abdurrahman ishte mik me Ummajja ibn Halaf, një kundërshtar i ashpër i Islamit. Kur Abdurrahmani emigroi në Medine, të dy arritën një marrëveshje me shkrim, sipas së cilës Abdurrahmani duhej të mbronte pronën dhe familjen e Ummayya në Medine, ndërsa Ummayya do të mbronte Abdurrahmanin në Mekë. Kur Abdurrahmani dëshironte të nënshkruante dokumentin, Ummayya protestoi duke thënë "Unë nuk e njoh Er-Rahman" dhe kërkoi që të përdorej emri paraislamik "Abd Amr", për të cilin Abdurrahmani u pajtua. Të dy u takuan përsëri në betejën e Bedrit në mars 624. Një hadith që i atribuohet Abdurrahman ibn Awf-it tregon:^[6]

Ditën (e betejës) së Bedrit, kur të gjithë njerëzit shkuan për të fjetur, unë u ngjita në kodër për ta mbrojtur atë. Bilali (1) e pa atë (d.m.th. Umejjen) dhe shkoi në një tubim të ensarëve dhe tha: "(Këtu është) Ummayya bin Khalaf! Mjerë unë nëse ai shpëton!" Kështu, një grup i ensarëve dolën me Bilalin për të na ndjekur (Abdurrahman dhe Umeiya). Nga frika se do të na kapnin, unë ua lashë djalin e Umaiya që t'i mbanin të zënë, por ensarët e vranë djalin dhe insistuan të na ndiqnin. Umaiya ishte një burrë i shëndoshë, dhe kur ata u afruan tek ne, unë i thashë që të gjunjëzohej, dhe ai u gjunjëzua, dhe unë u shtriva mbi të për ta mbrojtur, por ensarët e vranë atë duke kaluar shpatat e tyre poshtë meje dhe njëri prej tyre u plagos. këmbën time me shpatën e tij. (Nëntransmetuesi tha: "Abd al-Rahman na tregonte gjurmët e plagës në pjesën e pasme të këmbës së tij.")

Abdurrahmani ishte një nga ata që qëndroi i vendosur përkrah Muhamedit në Betejën e Uhudit kur shumica e luftëtarëve u larguan.^[1]:98 Më vonë, ai gjithashtu mori pjesë në betimin e kënaqësisë gjatë pelegrinazhit të parë të myslimanëve medinas.^[7][8] Abdurrahmani mori pjesë në të gjitha operacionet ushtarake të udhëhequra nga Muhamedi.^[9]

Vdekja

Abdurrahman vdiq në Medine në vitin 32 hixhri (653-654 e.r.) në moshën 72 vjeçare. Ai u varros në Xhenet el-Baki.^[10]

Bibliografia

• Ahmad, Shayriin (2021). "جهاد عبد الرحمن بن عوف" [Jihad Abdel Rahman bin Auf]. mawdoo3.com (në arabisht). mawdoo3.com. Marrë më 7 dhjetor 2021.
• Lewis, Bernard (1970). "On the Revolutions in Early Islam". Studia Islamica (në anglisht). 32 (32): 215–231. doi:10.2307/1595221. JSTOR 1595221. Marrë më 11 nëntor 2021.
• Q. Ahmed, Asad (2011). The Religious Elite of the Early Islamic Ḥijāz: Five Prosopographical Case Studies (në anglisht) (bot. Illustrated). Occasional Publications UPR. ISBN 978-1900934138. Marrë më 7 dhjetor 2021.
• Zaman, Hasanuz (1970). Trade in Islam: Principles and Practices Motamar publication (në anglisht). Umma Publishing House. fq. 40. Marrë më 11 nëntor 2021.