Arpitanisht

Franko-Provansale (gjithashtu frankoprovençalisht, patois ose arpitanisht ) ^[3] është një gjuhë brenda degës galo-romane e folur në Francën lindore-qendrore, Zvicrën perëndimore dhe Italinë veriperëndimore.

Arpitanisht/ Franko-Provensal
Pronunciation	pato'; ɡaˈɡæx; axpetan
Region	Lugina e Aostës, Piemont, Franche-Comté, Savojë, Bresse, Bugey, Dombes, Beaujolais, Dauphiné, Lyonnais, Forez, Romandie
Native speakers	157 (2013)[1] 80,000 në Francë, 70,000 në Itali dhe 7,000 në ZvicërStampa:R/ref/sandbox
Language family	Indo-European Italic Latino-Faliskane Romane Italo-Perëndimore Romane Perëndimore Galo-Romane Arpitanisht/ Franko-Provensal
Early forms	Latinishtja Latinishtja vulgare Proto-Romance Galo-Romanishtja e vjetër
Dialects	Dauphinois Faetar Jurassien Lyonnais Savoyard Valdôtain Vaudois
Writing system	Latin
Language codes
ISO 639-3	frp
Glottolog	fran1269  Francoprovencalic fran1260  Arpitan
ELP	Francoprovençal
Linguasphere	51-AAA-j[2]
Hartë e zonës së gjuhës arpitane: Blu e errët: Zyrtare. Blu e mesme: Rajonet e përgjithshme. Blu e hapur: Zona historike e tranzicionit.
Gjuha arpitane klasifikohet si Përfundimisht e Rrezikuar nga UNESCO Atlas of the World's Languages in Danger
This article contains IPA phonetic symbols. Without proper rendering support, you may see question marks, boxes, or other symbols instead of Unicode characters. For an introductory guide on IPA symbols, see Help:IPA.

Gjuha arpitane ka disa dialekte të dallueshme dhe është e ndarë nga, por e lidhur ngushtë me dialektet fqinje romane ( gjuhët e oïl dhe gjuhët e oc, në Francë, si dhe reto-romane në Zvicër dhe Itali). ^[a]

Edhe duke numëruar të gjitha dialektet e saj të veçanta së bashku, numri i folësve arpitanë ka rënë ndjeshëm dhe në mënyrë të vazhdueshme. ^[4] Sipas UNESCO-s, franko-provansale ishte tashmë në 1995 një "gjuhë potencialisht e rrezikuar" në Itali dhe një " gjuhë e rrezikuar " në Zvicër dhe Francë. Etnologu e klasifikon atë si "gati të zhdukur".

Emërtimi franko-provansal (Arpitanisht: francoprovençâl ; Frëngjisht: francoprovençal ; italisht: francoprovenzale ) daton në shekullin e 19-të. Në fund të shekullit të 20-të, u propozua që gjuhës ti referohej me neologjizmin Arpitan (Franko-Provensalisht: arpetan ; italisht: arpitano ), dhe zona e saj si Arpitania . Përdorimi i të dy neologjizmave mbetet shumë i kufizuar, me shumicën e akademikëve që përdorin formën tradicionale (shpesh të shkruar pa vizë: frankoprovensale ), ndërsa folësit e gjuhëve i referohen pothuajse ekskluzivisht si patois ose nën emrat e dialekteve të tij të veçanta ( Savoyard, Lyonnais, Gaga në Saint-Étienne, etj. ). ^[5]

E folur më parë në të gjithë Dukatin e Savojës, arpitanishtja sot flitet kryesisht në Luginën e Aostës si gjuhë amtare nga të gjitha grupmoshat. Të gjitha zonat e mbetura të rajonit të gjuhës franko-provensale tregojnë praktikë të kufizuar në grupmoshat më të larta, me përjashtim të Evolène dhe zonave të tjera rurale të Zvicrës frëngjishtfolëse . Historikisht flitej edhe në luginat alpine rreth Torinos dhe në dy qytete të izoluara ( Faeto dhe Celle di San Vito ) në Pulia . ^[6]

Shpërndarja gjeografike

Harta e zonës gjuhësore me emrat standardë të vendeve dhe ndarjet moderne politike.

Statusi aktual

Lugina e Aostës është i vetmi rajon i Arpitanisë ku kjo gjuhë ende flitet gjerësisht nga të gjitha grupmoshat e popullsisë. Që nga viti 1948, disa ngjarje janë kombinuar për të stabilizuar gjuhën ( dialekti Valdôtain ) në këtë rajon. Kushtetuta e Italisë u ndryshua për të ndryshuar statusin e ish-provincës në një rajon autonom. Kjo i jep Luginës së Aostës fuqi të veçanta për të marrë vendimet e veta për disa çështje. Kjo rezultoi në rritje në ekonominë e rajonit dhe popullsia u rrit nga viti 1951 në 1991, duke përmirësuar perspektivat afatgjata. Banorët u inkurajuan të qëndronin në rajon dhe ata punuan për të vazhduar traditat e vjetra.

Gjuha u mbrojt në mënyrë eksplicite nga një dekret presidencial italian i vitit 1991 ^[7] dhe një ligj kombëtar i miratuar në 1999. Më tej, një ligj rajonal ^[8] i miratuar nga qeveria në Aosta kërkon që edukatorët të promovojnë njohuritë e gjuhës dhe kulturës arpitane në kurrikulën shkollore. Disa grupe kulturore, biblioteka dhe kompani teatrore po nxisin një ndjenjë krenarie etnike me përdorimin e tyre aktiv të dialektit Valdôtain gjithashtu (EUROPA, 2005).

Zvicra nuk e njeh gjuhën romande (të mos ngatërrohet me romanishten ) si një nga gjuhët e saj zyrtare . Folësit jetojnë në kantonet perëndimore ku mbizotëron frëngjishtja zvicerane ; ata bisedojnë në dialekte kryesisht si gjuhë e dytë. Përdorimi në jetën e përditshme bujqësore po zhduket me shpejtësi. Megjithatë, në disa vende të izoluara rënia është dukshëm më pak e pjerrët. Ky është rasti më i dukshëm për dialektin Evolène . ^[9]

Gjuha arpitane ka pasur një rënie të shpejtë në Francë. Gjuha zyrtare e Republikës Franceze është caktuar frëngjishtja (neni 2 i Kushtetutës së Francës ). Qeveria franceze njeh zyrtarisht franko-provensalishten si një nga " gjuhët e Francës ", ^[10] por kushtetuta e saj e ndalon atë të ratifikojë Kartën Evropiane të 1992 për Gjuhët Rajonale ose të Pakicave (ECRML) që do të garantonte disa të drejta për folësit e gjuhëve të pakicave. Kjo gjuhë nuk ka pothuajse asnjë mbështetje politike në Francë dhe shoqërohet me status shoqëror përgjithësisht të ulët. Kjo situatë prek shumicën e gjuhëve rajonale që përbëjnë pasurinë gjuhësore të Francës. Folësit e gjuhëve rajonale po plaken dhe jetojnë kryesisht në zonat rurale.

Tipologjia dhe sintaksa

• Arpitanishtja është një gjuhë sintetike, siç janë oksitanishtja dhe italishtja . Shumica e foljeve kanë mbaresa të ndryshme për personin, numrin dhe kohët, duke e bërë përdorimin e përemrit zgjedhor; kështu, dy funksione gramatikore janë të lidhura së bashku. Sidoqoftë, forma e foljes në vetën e dytë njëjës kërkon rregullisht një përemër të përshtatshëm për dallim.
• Renditja standarde e fjalëve për franko-provansale është forma kryefjalë-kallëzues-kundrinor (SVO) në një fjali shpallëse, për shembull: Vos côsâds anglès. ("Ti flet anglisht."), përveç rasteve kur objekti është përemër, në të cilin rast rendi i fjalëve është kryefjalë–kundrinor–kallëzues (SOV). Forma kallëzues-kryefjalë-kundrinor (VSO) është renditja standarde e fjalëve për një fjali pyetëse, për shembull: Côsâds-vos anglès ? ("A flisni anglisht?" )