Rashidun

Kalifët Rashidun (Arabisht: الخلفاء الراشدون‎, romanizuar: al-Khulafāʾ al-Rāshidūn, lit. 'Kalifetë e udhëzuar me të drejtë'), të quajtur shpesh thjesht Rashidun, janë katër kalifët e parë (fjalë për fjalë: 'pasardhës') që udhëhoqën komunitetin musliman pas vdekjes së profetit islam Muhamed.

Paraqitja kaligrafike e kalifëve Rashidun

Katër kalifët e parë janë veçanërisht të rëndësishëm për debatet moderne ndër-islamike: për myslimanët synitë, ata janë model të sundimit të drejtë; për myslimanët shiitë, tre të parët nga katër konsiderohen uzurpatorë. Traditat e pranuara të myslimanëve synitë dhe shiitë detajojnë mosmarrëveshjet dhe tensionet midis katër kalifëve të udhëzuar drejt.

Historia

Artikulli kryesor: Pasardhja e Muhammedit

Katër kalifët e parë që pasuan Muhamedin njihen si Kalifët Rashidun (të udhëzuar drejt).^[1]

1. Abdullah ibn Ebi Kuhafa (632–634 CE) – i njohur më mirë si Ebu Bekri
2. Umer ibn el-Hatab (634–644 CE) – shpesh njihet si Umeri ose Omeri
3. Uthman ibn Afan (644–656 CE) – shpesh njihet si Uthmani, Othmani ose Osmani
4. Ali ibn Ebi Talib (656–661 CE) – shpesh njihet si Aliu

Pasardhja pas Muhamedit është çështja qendrore që ndan komunitetin mysliman. Islami sunit, sipas autorit Carl Ernst, pranon status quo-në politike të pasardhësit të tyre, pavarësisht nga drejtësia e tij, ndërsa myslimanët shiitë refuzojnë kryesisht legjitimitetin e tre kalifëve të parë dhe pohojnë se Muhamedi e kishte caktuar Aliun si pasues të tij.^[1][2]

Zgjerimi ushtarak

Kalifati Rashidun u zgjerua në mënyrë të qëndrueshme; brenda harkut prej 24 vjetësh, u pushtua një territor i gjerë që përfshinte Mesopotaminë, Levantin, pjesë të Anadollit dhe pjesën më të madhe të Perandorisë Sasaniane.

Ndryshe nga Persianët Sasanianë, Bizantinët, pasi humbën Sirinë, u tërhoqën përsëri në Anadoll. Si rezultat, ata humbën edhe Egjiptin nga ushtria pushtuese Rashidun, megjithëse luftërat civile midis myslimanëve e ndaluan luftën pushtuese për shumë vite, dhe kjo i dha kohë Perandorisë Bizantine të rimëkëmbej.