சுபாசு முகோபாத்யாய் (கவிஞர்)

சுபாசு முகோபாத்யாய் (Shubhash Mukhopaddhae^ⓘ (பிறப்பு: 12 பிப்ரவரி 1919   - இறப்பு: 8 ஜூலை 2003) இவர் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முன்னணி இந்திய வங்காள கவிஞர்களில் ஒருவராவார். பெங்காலி இலக்கியத் துறையில் அவர் "படடிக் கோபி" என்றும் அழைக்கப்படுகிறார். ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் சுபாசுவின் நன்கு அறியப்பட்ட முப்பது கவிதைகளின் புத்தகம், 'அஸ் டே இஸ் பிரேக்கிங்' என்ற தலைப்பில், பெங்களூரைச் சேர்ந்த எழுத்தாளரும் / விமர்சகருமான அஞ்சன் பாசு என்பவரால் 2014 இல் வெளியிடப்பட்டது. கவிஞரின் படைப்புகள் பற்றிய விரிவான அறிமுகமும் இந்த புத்தகத்தில் உள்ளது. ^{[1] [2]} 1991 இல் ஞானபீட விருது வழங்கப்பட்டது. ^[3]

ஆரம்பகால வாழ்க்கை

முகோபாத்யாய் 1919 ஆம் ஆண்டில் மேற்கு வங்க மாகாணத்தில் நதியா மாவட்டத்தில் உள்ள கிருஷ்ணாநகர் என்ற ஊரில் பிறந்தார். ^{[4] [5]} இவர் ஒரு சிறந்த மாணவர், அவர் கல்கத்தாவில் உள்ள எசுகாத்லாந்து தேவாலயக் கல்லூரியில் தத்துவத்தைப் பயின்றார். 1941 இல் கௌரவப் பட்டம் பெற்றார். ^[6]

தொழில்

அவரது சமகால சுகந்தா பட்டாச்சார்யாவைப் போலவே, முகோபாத்யாயும் சிறு வயதிலேயே வலுவான அரசியல் நம்பிக்கைகளை வளர்த்துக் கொண்டார். சமூக நீதிக்கான காரணத்தில் ஆழ்ந்த அர்ப்பணிப்புடன் இருந்த அவர், தனது கல்லூரி ஆண்டுகளில் இடதுசாரி மாணவ அரசியலில் தீவிரமாக இருந்தார். பட்டப்படிப்பைத் தொடர்ந்து, அவர் முறையாக இந்திய பொதுவுடமைக் கட்சியில் சேர்ந்தார். இவ்வாறு அவர் கட்சித் தொழிலாளி மற்றும் ஆர்வலராக முதல் அனுபவமுள்ள ஒரு சில இலக்கிய பயிற்சியாளர்களில் ஒருவரானார்.

1940 ஆம் ஆண்டில், ஒரு மாணவராக இருந்தபோது, அவர் படடிக் (தி ஃபுட்-சோல்ஜர்) என்ற தனது முதல் கவிதையை வெளியிட்டார். பல விமர்சகர்கள் இந்த புத்தகத்தை நவீன பெங்காலி கவிதைகளின் வளர்ச்சியில் ஒரு மைல்கல்லாக கருதுகின்றனர். இது முந்தைய கல்லோல் தலைமுறை கவிஞர்களிடமிருந்து ஒரு தெளிவான புறப்பாட்டைக் குறித்தது. மற்றும் சுபாஷின் தனித்துவமான, நேரடி குரல், அவரது தொழில்நுட்ப திறன் தீவிர உலக பார்வையுடன் இணைந்திருந்தது, அது அவருக்கு பெரும் புகழ் பெற்றது. தனது கவிதைகளில், சுபாசு அந்த சகாப்தத்தின் அதிக அளவிலான எழுச்சிகளைப் புரிந்துகொண்டார். இது வங்காள சமுதாயத்தை மேலிருந்து கீழாக சிதைத்தது.

1940 களில் உலகப் போர், பஞ்சம், பிரிவினை, வகுப்புக் கலவரம் மற்றும் வங்காளத்தில் வெகுசன குடியேற்றம் ஆகியவை குறிக்கப்பட்டன. நிருவனக் கவிஞர்களின் பாரம்பரிய மூர்ச்சையிலிருந்து சுபாஷின் எழுத்துக்கள் பிரிந்து, அதற்கு பதிலாக பொது மக்கள் உணர்ந்த விரக்தியையும் ஏமாற்றத்தையும் நிவர்த்தி செய்தன. அவர் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் வங்காள மக்களின் பிரிக்க முடியாத தன்மை மற்றும் பெங்காலி கலாச்சாரத்தை ஆதரிப்பவராக இருந்தார். அவரது தீவிர செயல்பாடு தடையின்றி தொடர்ந்தது. சக எழுத்தாளரும் மார்க்சிய ஆர்வலருமான சோமன் சாந்தாவின் கொலைக்கு எதிர்வினையாக மார்ச் 1942 இல் உருவாக்கப்பட்ட "பாசிச எதிர்ப்பு எழுத்தாளர்கள் மற்றும் கலைஞர்கள் சங்கத்தின்" தலைவர்களில் ஒருவராக இருந்தார்.

சுபாசு 1982 வரை பொதுவுடமைக் கட்சியுடன் இணைந்திருந்தார். 1960 களின் பிற்பகுதியில் ஒரு அரசியல் கைதியாக சிறையில் கழித்தார். 1950 களின் பிற்பகுதியிலிருந்து, சுபாசுவின் கவிதைகள் மிகவும் தனிப்பட்ட மற்றும் உள்நோக்கத்துடன் வளர்ந்தன. அவரது மிகவும் பிரபலமான கவிதைகளில் ஒன்றான புல் புடூக் நா புட்டுக், ஆஜ் போசோன்தோவின் பாடல் இந்த காலகட்டத்தின் விளைவாகும்.

தனிப்பட்ட வாழ்க்கை

முகோபாத்யாய் 1951 இல் பிரபல எழுத்தாளரான கீதா பாண்டியோபாத்யா என்பவரை மணந்தார். அவர்கள் மூன்று மகள்களையும் ஒரு மகனையும் தத்தெடுத்தார்கள். அவருக்கு நெருக்கமானவர்களின் கூற்றுப்படி, முகோபாத்யாய் தனது இறுதி ஆண்டுகளில் அரசியலில் ஏமாற்றமடைந்தார். கடுமையான இதயம் மற்றும் சிறுநீரக நோய்களால் அவதிப்பட்ட அவர், ஜூலை 2003 இல் தனது 84 வது வயதில் கொல்கத்தாவில் இறந்தார்.

விருதுகள்

முகோபாத்யாய் தனது வாழ்நாளில் ஏராளமான விருதுகளையும் கௌரவங்களையும் பெற்றுள்ளார். இதில் இந்தியாவில் இரண்டு மிக உயர்ந்த இலக்கிய பரிசுகள் உள்ளன: 1964 ஆம் ஆண்டில் சாகித்ய அகாதமி விருது ( ஜோதோ துரே ஜெய் ), மற்றும் 1991 இல் ஞானபீட விருது . இந்திய அரசு 2003 இல் பத்ம பூசண் என்ற கௌரவத்தை வழங்கியது. ^[7]